Дзень сягоння ўрачысты,
Сцяг вiтае ў небе чыстым.
Па праспекту парад крочыць,
Гараць дзетак малых вочы.
Наш арнамент - чырвань з белым,
Незалежнасць - шлях да веры.
Наша моц заўжды ў яднаннi.
Блакiт азёр, пыл скрыжаванняў.
I нечага сядзець у скрусе,
Мы - незалежны, мы - беларусы!
Пацягне свежым старое поле,
Нас не сагнеш цяпер нiколi.
Сяргей Брандт, 03.07.2013
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Многа слаўненькіх куточкаў
Ёсць у нашым краі,
Дзе пад гоман ручаёчкаў,
Пад шум дрэў у гаі
Рой журботных дум пакінеш;
Дзе няма трывогі,
Дзе душою адпачынеш,
Змучаны з дарогі;
Дзе прыемны ветрык млее,
Збажыну калыша,
Дзе пакоем-згодай вее,
Дзе ўсё шчасцем дыша.
Каляда-калядзіца,
Зорка, зорачка, дзянніца,
Ты прайдзі ў кожны дом,
Хай шчаслівым будзе ён!
Каляда-калядзіца…
Сонца зноўку маладзіцца.
Завітай, удача, у дом.
Дружна разам зажывём.
Каляда-калядзіца…
Хай да зор расце пшаніца!
Будзем верыць мы Казе,
Што дастатак пранясе!
Каляда-калядзіца…
Дзіва ноччу нам прысніцца.
Не было каб у свеце зла,
Мы прагонім прэч казла.
Каляда-калядзіца…
Ранкам неба праясніцца.
Будзе хай усяго даволі,
А бяды дык каб ніколі!
Трэба дома бывац часть
Аклiкаюць мяне часта — дзед,
Для Радзiмы застаўся я сынам.
Я пакiнуў салдацкi свой след
Каля Мiнска, Варшавы, Берлiна.
Чую пошум зялёных дуброў
I калосся паспелага жыта.
Прыгадаю палеглых сяброў,
Нiбы куляю сэрца прашыта.
Тут я сеяў, тут я касiў,
Аб тым памяць мая не астыне.
Родны кут! Ты — надзея мая,
дзiвасiл,
I мая дарагая святыня.
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Мы маўчым, мы зацята маўчым.
Нашы душы аблытала плесень...
А на поўдзень — краіна Начы,
і гурган сёння сімвал Палесся.
Ды адчай немагчыма схаваць,
як душу не ачысціць нідзе...
Мне Радзіму да скону шукаць
па сцяжыне, што з ночы вядзе.
Беларусь, мая хворая маці,
са слязою Сажа на шчацэ
ў парваным чарнобыльскім плацці
пачарнелым Сусветам брыдзе...
Над Белай Руссю —
белы бусел
Над Белай Руссю —
Белы бусел
З даверам выпрастаў крыло.
А гэта значыць,
Белай Русі
Прасцяг ашчодраны святлом.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
Ладуе спраўнае гняздо.
А гэта значыць,
Белай Русі
Жыць, нібы поўны песень дом.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
Галубіць прагных птушанят.
А гэта значыць,
Белай Русі
Не ведаць чорных бур і страт.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
З бусліхай ў вышыні нябёс.
А гэта значыць,
Белай Русі
Наканаваны шчасны лёс.
Я не ганю землі чужыя –
Хай іх сонца не абміне.
Толькі дзе за морам ні жыў я,
Беларусь мая сьнілася мне.
Так карцела – сьляза закіпала, –
Каб да сэрца хаця б здалёк
Праплывалі жалейка Купалы,
Багдановічаў васілёк…
Гэта ўсё, безумоўна, не нова.
А ці трэба, каб новым было
Поле бацькава, матчына слова
І буслова – над хатай жытло?
І якія б шляхі ні схадзіў я,
Кліча полацкая сенажаць…
А калі не сьпяваць аб Радзіме,
Дык навошта наогул сьпяваць?
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.