У такт па стыках колы б' юць.
Так мілагучна, і так гулка.
Бы песню мне сваю пяюць.
То Беларуская Чыгунка.
Зноў краявіды ў шкле бягуць.
За далягляд, па рэйках, гонка.
І мары спаць мне не даюць.
Квіток, імпэт, заплечнік, і вандроўка.
На ўскрайку жытнёвага поля
Спыняюся я на хвілінку
І ў рукі бяру трапятліва
Валошку, як неба часцінку.
Дзіўлюся натхнёна і шчыра,
І здасца ў душы нечакана,
Нібыта гляджу я пяшчотна
У вочы дзяўчыны каханай.
Ад шчасця заходзіцца сэрца.
Любоўна к вачам нахілюся,
І рупіць да вуснаў прыпасці
Красуні маёй – Беларусі.
Ружа вятроў —
Некалючая ружа
Кружыць з вятрамі,
Пагрозліва кружыць,
Кружыць, як помста...
За што, за якое
Белую Русь ты,
He колючы, колеш?!
Як цябе вырваць,
Здрадлівы квеце,
Каб гэткіх руж
He было больш на свеце?!
Ружа вятроў!..
Сонца ў воблаках тужыць:
Горам чарнеюць
Сапраўдныя ружы!..
САНІ
Месяц сыпле серабро,
Па зімовых далях.
І здалек відаць ,ажно,
У ноч імчацца сані.
У бездарожжа, напрасткі,
Ім нішто суметы.
У моцных цуглях рысакі,
Санкі у палеце.
Снег пад санкамі рыпіць,
Быстрыня у грывах.
Хоча далі усе скарыць,
Тройка слуг імклівых.
Ветру мчыцца уздагон,
Вось яго мінае .
З пад капытау перазвон,
Куляй мчацца сані.
Аж усе вакол дрыжыць,
Ад натугі гэтай.
Паглядзіш,захочаш жыць,
Дыхаць тым паветрам.
Твае вякі, мае гады.
Я з боку тваяго, мурашка.
Твой Веліч, і мае заўжды.
І параўнаць даволі цяжка.
Твая зямля, мая зямля.
Ты яе частка, я каменьчык.
З табой, заўседы немаўля.
Ты вечны Зніч, а я агеньчык.
У гэты дзень
ніхто не прыйшоў,
Абрыдзела людзям -
ніхто не прыйшоў.
Сонца не свеціць,
істоты маўчаць.
Пан лагодна згадаў
усім ім трываць.
Я сцяжын нязведаных шукаю,
Свайму лёсу крочу напрасткі.
У бярозавым нямею гаі –
Я з маленства самага такі.
Мне б, здавалася, хоць трохі збочыць,
Ды даваць не звыкся круталя.
Дню малюся і баюся ночы,
Бо самотнай робіцца зямля.
Не відаць ні дрэваў, ані красак,
Не чаруе позірк прыгажосць.
Зрэдку Месяц – небны самапасак –
Лыпне вокам, як нелюбы госць.
Сігану паглядам я да зорак –
Міг адзін, а гэткі доўгі шлях.
Пакаціўся Месяц за пагорак,
Цішыню спужаўшы ў садах.
Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.
***
Стаю на вуліцы,
пад дрэвам,
зверху дожджык дохлы пырскае…
Старая бабка – прэ,
як каралева,
цераз дарогу –
бо, так да хаты блізка ёй.
Паміж аўтамабіляў пырхае,
не пазірае –
ні направа, ні налева…
Кажу –
бабуля, вунь жа – пераход і светафор…
Адказвае –
на пенсію маю, сыночак,
я не магу паехаць “за бугор”,
на горналыжныя вяршыны,
а тут, бясплатна –
я займаюся “экстрымам”…
*+*
3 верасня 2014 г.
У.Караткевічу
Грушка – абпалена громам.
Як тая – па-над Дняпром шырокім
З Караткевічавых
“Каласоў пад сярпом тваім”:
Быццам ягонае сэрца,
Поўнае болю й трывогі
За нявесту сваю –
Беларусь
*ІСЦІ*
Можна спаці ўсе жыццё
ці быць у ва сне рэшту,
але нельга кідаці у сон на гады!
Можна хадзіць жыццё не той дарогай
ці блукаць у цемры ў пошуках сваёй,
Але нельга падмяніць народу шлях!
Можна будаваць гарады
ці ваяваць з каменнай глыбай,
Калі можна падняці з зямлі, што было!
І па нашых дарогах будуць ісці ў святло
Вялізных заляў, ці танчыць
ля вогнішчаў з Багамі!
На галінцы вісіць
Пажаўцелы лісток,
Сірацінка дрыжыць
І ад вільгацці змок.
Ён не хоча ляцець
у апошні палёт.
"Ах,каб хто мог сагрэць!"-
Шле пранізлы зварот
Шэрым хмарам нябёс
І халодным вятрам,
Праз адчаянне слёз
Прама ў восені храм.
Ён бы стаў зімаваць,
А галінцы сваёй
Не мяшаў засынаць,
Сам драмаў бы на ёй.
Як абудзіць вясну
Усіх птушак прывет,
Ён прачнуўся б ад сну,
Стрэнуў сонечны свет...
На галінцы вісіць
Пажаўцелы лісток,
Сірацінка дрыжыць
І ад вільгацці змок.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
