Наша ніва буйна ўскаласіла.
Падрыхтавана глеба добрая была –
Касцьмі, крывёй зямлю мы ўгнаілі,
Пятля і куля нам дапамагла.
Мужык Купала не спужаўся працы,
У беларуса праца ў крыві.
І словы мудрыя кладуцца,
Як быццам зерне ў раллі.
Ізноў пальюць палеткі слезы.
Бязпамяцтва - як сон-трава.
І помнікі амаль забыты,
І к хлебу трэба каўбаса.
Нашчадкі прамянялі Слова
На грошы, ціш, ману.
Няма каму пажаць палеткі,
Загіне Хлеб наш на карню
Пах мядовы, ліпы квецень,
Слоў салодкіх смак падманны.
Загайдаў галінкі вецер,
Разганяючы туманы.
Памяркоўна крэсліш думкі,
З нот складаеш звон душэўны.
Ненароджаныя гукі
Для струны— нібы мішэні.
Трапны дотык — загучала,
Заспявала асяроддзе.
Нот, здаецца, вельмі мала —
Гукаў тысячу народзяць.
Пах мядовы, ліпы квецень.
Не плывуць ужо туманы.
Назаўсёды ў гэтым леце
Пакідаем мы падманнасць.
О зорка шчасця ў небе Беларусі!..
О зорка шчасця ў небе Беларусі!..
Слязой упала — сонца ўкрыў кажан.
І быццам Богу, краю я малюся —
Пакінутым магілам і крыжам.
Твайму дакору з часу Рагвалода,
Як на ручнік лягла крывёю ніць.
I, як Хрыстос, распяты лёс народа
Прад вечнасцю ўкрыжованы стаіць.
1
Пакланюся я роднаму краю,
Блізкім сэрцу, лясам і дубровам -
Той зямельцы, дзе ўсіх нас яднае
Беларуская родная мова...
2
Пакланюся гасцінцам і сцежкам,
Роднай хаце, бацькам пакланюся -
Той жанчыне, з лагоднай усмешкай,
Што завецца Маёй Беларуссю...
Сымбалем Радзімы - чарка й шкварка.
Чырвань зь зеленьню лунаюць на сьцягах.
Кожны дзень ў тэлевізары казка
Пра квітнеючы край у сьнягах.
Там сьпяваюць дыфірамбы,
Ў ладкі пляскаюць яму,
Услаўляюць лад заганны,
Памнажаючы ману.
Многа дзіваў сьвет наш мае:
Ды не лыне іх душа!
Душа другасьці не знае,
Яна прагне, што сьпярша…
Яна месьціва такое;
З-пад маланак ды грымот,
Просіць поля ільнянога,
Ды гарлачыка з балот…
Яна, у першасьці адзінай,
Верай упартай, неўабдым,
Прытулілась да Радзімы,
Наймілейшай усіх радзім…
24.10.15.
Хатка пад драўляным дахам,
Ад гадоў сцямнелi сенцы.
Ля прыступ ляжыць сабака,
Кажан б'ецца ў акенцa.
Рыпiць студзенька лагодна,
П'е кароўка iз начовак.
Цягне ад лясоў халодным
I туман прылёг на дровах.
За сцяклом - агеньчык-плямка,
Як прывiд дрыжыць па хаце.
Загрымiць у цемры клямка,
Пройдзе цень па старым садзе.
Зоркi выглянуць з пяшчотай:
„Што здарылася за дзянёчак?”
Месяц зiхацiць над плотам
I пляце з сцяжын вяночак.
Сяргей Брандт, 28.11.2012
Колькі б не было год за плячыма
Колькі б не было год за плячыма,
Колькі б я не блукала ў цішы,
Беларусь, мая маці, Радзіма,
Застаецца заўсёды ў душы.
Бо ніколь тут не было суму,
Лес і поле - мне брат і сястра,
Лёгка думалась цяжкая дума,
летам сідзячы каля кастра.
Дык няхай гэты край расцвітае!
Дык няхай кажны будзе любіць!
Бо зямелечка гэта святая
Век ад вуку павінная быць!
За ноч мароз усё змарозіў,
Пакрыў бялюткім палатном,
Рассыпаў гравій па дарозе
Адным цянюткім рукавом.
Паціху сонца прыгравае
І плача той мароз ужэ.
Шарэе палатно, спаўзае,
Цячэ і плача па рацэ.
Так і душа, калі замёрзша,
Здаецца белаю яна.
Не зменіць колер свой на горшы,
Калі прачнецца з-пад ільда.
6 красавіка 2016
КОНІ
Праз луг за вёскаю зялёны
Галопам рушаць цішыню-
Бягуць няцугляныя коні,
Каб небасхілу дасягнуць.
А ён усе чамусьці далей,
Ды коням гэтае няўцям:
Іх вабяць сонечныя далі,
Што расхінаюцца вачам.
Б’юць капытом траву жывую,
Іржуць,падняўшы галаву.
Яны штодня вось так вандруюць,-
Сваёй няволі путы рвуць.
Ніяк жа коням не уцяміць,
Што гарызонт-гэта падман,
Што за расхрыстаным прасцягам
Такіх лугоў,як тут,няма
Мабыць патрэбы я не маю,
Зь якой кладуцца долу ніцма,
Напрад вяльможнымі царамі,
Напрад заможнымі дварамі.
Мабыць патрэбы я не маю
Ў варажбе і чараўніцстве,
Бо долю знаю, долю знаю,
А доля… што ж яна баіцца?
Мабыць патрэбы я не маю,
Як продкаў нашых спамянуць,
Бо яны клічуць мяне, знаю,
Бо вас яны штодня завуць.
Мабыць патрэбы я не маю,
Як гэты голас вам падаць,
Але як маці ёсьць адна нам,
Гэтак ж Радзіма нам адна.
-15.05.16.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
