Дзяўчынка з вачыма крыніцы -
Чаруе, як верш, успамін,
Як подых радзімай зямліцы,
Адкуль я пачатак набыў.
З вачамі, нібыта аконцы,
І поглядам, быццам санет,
Зіркне - і даруе свет сонца,
А голасам - звон-благавест!
Дзяўчына з вачамі крыніцы,
І постаццю белых бяроз -
Надзей родны кут: прытуліцца,
І вызначыць спадчыны лёс.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
У такт па стыках колы б' юць.
Так мілагучна, і так гулка.
Бы песню мне сваю пяюць.
То Беларуская Чыгунка.
Зноў краявіды ў шкле бягуць.
За далягляд, па рэйках, гонка.
І мары спаць мне не даюць.
Квіток, імпэт, заплечнік, і вандроўка.
Колькі па свеце схадзілі,
Ператапталі бяды,
Толькі дыханне Радзімы
Кліча здалёку заўжды.
Лепшая ж песня ці спета?
Ў красках гарыць сенажаць.
Вось і чырвонае лета —
Будзем яго святкаваць!
Вось яны: пушча і поле
Ў грозных паданнях сівых.
Тут не гублялі ніколі
Коннікі коней сваіх.
Край мой, загадкава-сіні,
Сіняя стынь на траве...
...Яснымі вочкамі сына
Ў свет аблачынка плыве.
Многа слаўненькіх куточкаў
Ёсць у нашым краі,
Дзе пад гоман ручаёчкаў,
Пад шум дрэў у гаі
Рой журботных дум пакінеш;
Дзе няма трывогі,
Дзе душою адпачынеш,
Змучаны з дарогі;
Дзе прыемны ветрык млее,
Збажыну калыша,
Дзе пакоем-згодай вее,
Дзе ўсё шчасцем дыша.
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.
Давеку я, напэўна, не збяру
Усю яе ў праявах разнастайных.
Маленькая, як сэрца, Беларусь
Адданая любоўю вырастае.
За бохан сонца, што з маленства меў,
Ці сплаціш ёй душэўнаю турботай?..
Сваю Айчыну ўбач і зразумей,
I ў ёй сябе ты зразумееш потым.
Сваёй Айчыны яснае імя,
Нібы ўласнае —
He дай запляміць...
I светлы цень буслінага крыла
Над рэкамі, дарогамі, палямі.
Твае вякі, мае гады.
Я з боку тваяго, мурашка.
Твой Веліч, і мае заўжды.
І параўнаць даволі цяжка.
Твая зямля, мая зямля.
Ты яе частка, я каменьчык.
З табой, заўседы немаўля.
Ты вечны Зніч, а я агеньчык.
Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.
Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.
I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.
О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Бог пайшоў. Жыццё ідзе пад кручу...
Бог пайшоў. Жыццё ідзе пад кручу.
Але йдзі і не губляй спакой.
Ёсць замест прыватнай неўміручасці —
Бессмяротнасць нацыі тваёй.
Ты памрэш. Але ў бязмежным свеце
Будуць працвітаць твой Люд і Край...
Вер, што ў гэтым, вер, што толькі ў гэтым
Шчасце пасмяротнае і рай.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
