У такт па стыках колы б' юць.
Так мілагучна, і так гулка.
Бы песню мне сваю пяюць.
То Беларуская Чыгунка.
Зноў краявіды ў шкле бягуць.
За далягляд, па рэйках, гонка.
І мары спаць мне не даюць.
Квіток, імпэт, заплечнік, і вандроўка.
Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.
Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.
I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.
О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.
Город в сырой одежде-
Грома раскаты слышу...
Через худую крышу-
Дождь обнаглевший хлещет.
Город изнемогает-
Слились в озёра лужи.
Дом мой совсем простужен-
Дверью входной чихает.
*+*
16 марта 2016 г.
ВЫБАР
Пайсьці да канца
ці збочыць.
Памерці
ці жыць далей.
Змагацца –
прыстасавацца,
пакінуць ідэю другім.
Адзіны застаўся сродак.
Пратэст у турме – забастоўка.
Забойства бяз кулі-вяроўкі,
У цемры і цішыні.
Над кабінетамі летаюць хмары,
заселі бязлікага гвалту пачвары,
не бачуць людзей, не чуюць людзей,
бо грошаў усеўладных салодзяць іх чары.
І мертвыя душы не свецяцца нават,
а ў жары грашовым блукаюць іх мары,
і хто і калі з іх астудзіцца ледам,
халоднай, пякучай кары?
http://www.stihi.ru/2015/06/16/7672
Адолеў свой крытычны ўзрост,
Бо зноў планіда спагадала.
Пашый кашулю навырост
Яшчэ адну, як колісь, мама!
Дыхну духмяным паркалём,
Маленства узгадаю слёзна.
Адплыў чаканы мой паром,
Крычаць паромшчыку ўжо позна.
І я пакрочу напрасткі
Цераз астатнія парогі,
А ўслед жыцця майго лісткі
На пыльныя ўпадуць дарогі.
Многа слаўненькіх куточкаў
Ёсць у нашым краі,
Дзе пад гоман ручаёчкаў,
Пад шум дрэў у гаі
Рой журботных дум пакінеш;
Дзе няма трывогі,
Дзе душою адпачынеш,
Змучаны з дарогі;
Дзе прыемны ветрык млее,
Збажыну калыша,
Дзе пакоем-згодай вее,
Дзе ўсё шчасцем дыша.
Мае вусны цалуе вецер.
Хоць я ведаю-
Гэта падман,
Пацалуе и далей палеціць
Веснавы прыгажун- дон жуан,
Але ж хочацца быць каралеўнай
На імгненне адно-на вясну,
Салаўінаю мовай напеўнай
Хай чаруе мяне ён адну!
Белы вэлюм,пялёскаў карункі
Мне падорыць квітнеючы сад.
Ах,мой вецер,твае пацалункі,
Бы цягнік у сыры лістапад!
А так хочацца быць самай- самай,
Той адзінаю,толькі тваёй,
І не думаць пра горыч падману
Нестрымана- шчаслівай вясной!
Як ручаі складаюць рэку,
Мы складаем Беларусь.
Вось чаму народам нашым
Я так моцна ганарусь.
Мы - адзіны, самабытны,
Непаўторнейшы народ,
Што працаваў на злотай ніве
І дзень і ноч. За годам год.
Па кропельцы мы ўсе збіралі
Дыяменты нашых слоў.
І захаваем назаўсёды
Іх для ўнукаў і сыноў.
Мы - адзіныя ў свеце.
Беларусь толькі адна.
Слаўся жа народ вялікі!
Слаўся ж наша старана!
Шыкоўны ранак: сонца ўстала,
Раса на травах, на кустах
У промнях сонечных заззяла,
Блакіт на небе і ў вачах.
Заве прырода ў лес і поле,
К вадзе рачулка запрашае, -
Пайду туды, там дыхаць вольна,
І там душа мая спявае...
2015, май.
Яблыня.
Наша яблыня сталая – шчодрая вельмі:
Па вясне зачаруе цвіценнем,
І схавае нас летам у цені,
Пачастуе пладамі нас кожную восень,-
За ўсё гэта табе мы падзяку прыносім!
2016 г.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
