Застаюцца песня і Радзіма.
Можа ўсё мінаць, але яны
Непадзельныя, не знікнуць з дымам
Восені, кахання ці вясны.
Толькі гэта будзе не часова,
Будзе вечна жыць, як і жыве
Светлае, на роднай мове слова,
Месячная сцежка на траве.
І няхай жыццё не вельмі песціць
Тых, каму Айчыны боль баліць,
Ёсць Радзіма — значыць, будзе песня.
Будзе песня — і Радзіме жыць!
Жодзінскі асілак
Асілак жодзінскі – БелАЗ,
Ты – зубр сярод машын,
Бы радзівілаўскі палац,
Дарос да аблачын.
Ты – роднай Беларусі дух
Магутны і стальны,
Ты – безліч працавітых рук,
Што робяць быллю сны.
Ты як паганскі моцны дуб
З гісторыі дзядоў,
Ты – веліч мар, што гнуць бяду,
Аб дні праз сто гадоў.
Ты сімвал, волат, працаўнік
І казачны герой,
Ты для мяне не грузавік,
А твар зямлі маёй!
Мой родны край з жытнёвым полем,
З рачулкай, поўнаю вады,
І з песняй-птушкаю на волі,
Я зноў вяртаюся сюды.
Ах! Як прыгожа ўсё навокал:
Усё жыве, усё расце.
А ля бацькоўскіх родных вокан
Чаромха белая цвіце.
Люблю на досвітку прачнуцца,
Каб паглядзець на сонца ўсход,
Каб з галавою акунуцца
У новы дзень падзей-прыгод.
Жнівень 1999
Толькі ты мне і сілу, і веру даеш,
Родны край – маіх дум, маіх сноў прыцяжэнне.
Тут мой верш самы першы імкнуўся ў бязмеж,
Тут знаходзіла сэрца ад бед суцяшэнне.
Тут спазнаў я крыніц люстраводную плынь,
Слухаў клёкат буслоў, спеўны свіст салаўіны.
І калі ахінае марозная стынь,
Саграваюць мяне дарагія ўспаміны.
Хто б я быў без цябе, мой бадзенеўскі кут,
Дзе б знайшоў для душы выратоўныя лекі?
Дзякуй Богу, што я нарадзіўся вось тут
І што гэтай зямлі я адданы навекі.
Першы сноп я зажынаю,
Зажынаю.
Перавяслам, нібы долю, спавіваю,
Спавіваю.
Дзякуй, ніўка, што ўрадзіла,
Што ўрадзіла.
Дзякуй, сонца, што свяціла,
Што свяціла.
Каласочкі нізка гнуцца,
Нізка гнуцца.
Аб зямельку вельмі б’юцца,
Вельмі б’юцца.
Іх шчасліваю рукою зажынаю,
Зажынаю,
На жніво, умалот бласлаўляю,
Бласлаўляю.
Свой снапок квятамі ўпрыгожу,
Упрыгожу,
Коп на тысяч перамножу,
Перамножу.
Дай жа, Божа, сілы земляробу!
Дай жа, Божа!
Дай жа, Божа, шчасця хлебаробу!
Дай жа, Божа!
Аб чым завея мне скуголіць.
Як быццам хто яе няволіць?
У сэрцы смутак прарастае.
А душу ветруга хістае.
Прэч ад мяне сумненняў цені,
Самотных думак летуценні.
Не буду слухаць спеў маркоты,
Забуду ўсе свае турботы.
Дрымлта вочы ўжо кранае,
А сон аповед пачынае.
Не вечар-ранак разумнейшы,
Хоць той усёж-такі старэйшы.
Устану заўтра на світанку
І усміхнуся небу,ранку
З падзякай матухне-прыродзе,
Што кружыць у снежным карагодзе.
Многа слаўненькіх куточкаў
Ёсць у нашым краі,
Дзе пад гоман ручаёчкаў,
Пад шум дрэў у гаі
Рой журботных дум пакінеш;
Дзе няма трывогі,
Дзе душою адпачынеш,
Змучаны з дарогі;
Дзе прыемны ветрык млее,
Збажыну калыша,
Дзе пакоем-згодай вее,
Дзе ўсё шчасцем дыша.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся...
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся
У святыя абрысы бацькоўскай зямлi.
На чужыя спакусы душой не паддайся,
Каб нашчадкi мяне за свой лёс не клялi.
Каб не ўспомнiла горкiм дакорам краiна:
"I чаго ён быў варт, i нашто было жыць:
Нават сына свайго, нават роднага сына
Не ўразумiў, чым трэба ў жыццi даражыць!.."
Мая Радзіма – дрэвы ды снягі.
Дзе слёзы, боль. Шыпшына бы святая.
Арэшнік, вольхі. Прыцемак тугі.
“Лясную быль” тут болей не здымаюць…
І цягнецца кудысь абшар сухі.
Дрыготкае паветра напаўняе.
Крыжуюцца празрыстыя шляхі.
Адзіна толькі веры не хапае…
Над заросшай над поймай збялелай,
дзе імгла разышлася ў бакі...
На траве слёзы ранку знямелі -
гэта слёзы мне роднай ракі.
Гэта слёзы народа нямыя,
гэта ветра нямога парыў...
Боль і гора з душы яны змыюць,
шчасце ж дождж яшчэ ўчора размыў...
2015 г.