На галінцы вісіць
Пажаўцелы лісток,
Сірацінка дрыжыць
І ад вільгацці змок.
Ён не хоча ляцець
у апошні палёт.
"Ах,каб хто мог сагрэць!"-
Шле пранізлы зварот
Шэрым хмарам нябёс
І халодным вятрам,
Праз адчаянне слёз
Прама ў восені храм.
Ён бы стаў зімаваць,
А галінцы сваёй
Не мяшаў засынаць,
Сам драмаў бы на ёй.
Як абудзіць вясну
Усіх птушак прывет,
Ён прачнуўся б ад сну,
Стрэнуў сонечны свет...
На галінцы вісіць
Пажаўцелы лісток,
Сірацінка дрыжыць
І ад вільгацці змок.
Дождж. Аблокi. Цішыня.
Словы не патрэбныя.
Ластаўчына мітусня.
З неба кроплі срэбныя
Моўчкі падаюць уніз.
Кветкам падабаецца
Свежасць летніх навальніц.
Чэрвень прачынаецца.
15.06.2015
ГОМАН
Разняволенасць, лёгкі ветрыка шум,
Пах квяцістага, цёплага лета.
У паветры разтомленым калыхаецца сум
Між ружова-чырвоных непадробных кветак.
Ветрык хваляй нясе над травой летні зной
Дзіўным шэптам калыша настрой засмучоны ...
На прыгрэтых палях, над прывабнай ракой
Зазывае здалёк родных конікаў гоман.
На ўскрайку жытнёвага поля
Спыняюся я на хвілінку
І ў рукі бяру трапятліва
Валошку, як неба часцінку.
Дзіўлюся натхнёна і шчыра,
І здасца ў душы нечакана,
Нібыта гляджу я пяшчотна
У вочы дзяўчыны каханай.
Ад шчасця заходзіцца сэрца.
Любоўна к вачам нахілюся,
І рупіць да вуснаў прыпасці
Красуні маёй – Беларусі.
Як жыву, так і пішу,
Не пішу, дык думаю,
Не кранай адно душу,
Не трывож бяду маю.
Неяк спраўлюся я сам
З бураю сустрэчнаю,
А сумлення не прадам –
Несыходна-вечнае.
Пакладу жыццё ў пракос,
Стомлена спынюся
Ля крынічкі, дзе ўзрос,
І нагбом нап’юся.
Панясу далей свой крыж
З верай пілігрыма,
Хоць падчас на свет глядзіш
Скрушнымі вачыма.
Я тугу і боль спазнаў,
Думаў, што стамлюся,
Толькі Бог мне сілы даў
Не скарыцца скрусе.
На грошы змалку небагаты,
Я на багатай рос зямлі,
Дзе бэз праз вокны лезе ў хаты,
Дзе вішні зноўку расцвілі.
Я з беларускай ціхай вёскі,
З-пад ільняных лясных азёр,
Дзе бор люляе адгалоскі,
Дзе як нідзе п'яніць чабор.
Дзе шчырасць сэрцы з краем поўніць,
Дзе твар лагодны ў светлай поўні
I дзе старэйшы кожны помніць
Вайны страшэнства, быццам сёння.
Не хварэць, сумаваць
Я зыйшоў да зямлі,
Не пакоры чакаць,
Не пакору нясьці;
На азёры твае,
На блакіты нябёс -
Усе жаданьні мае -
Быць без гора ды сьлёз,
А калі ж, тое стане -
Пазавіце мяне -
Падымусь, у шэраг стану,
Як усе продкі мае,
Зубы сьцяўшы ад болю,
Дапаўзу, хоць, з труны,
Да апошняга бою,
Да апошняй вайны!
-16.10.15.
«Тут Бог жыве», —
вы мне казалі.
I я паверыў,
мабыць, нездарма.
Тут Бог жыве.
Тут — наша зямля.
Аер.
Аер - зёлка татарская.
Капытная - не царская,
Балотная трава.
Аер - зёлка татарская,
Мне веры май ці не,
Якая вострай шабляю
Болек шмат сячэ.
Аер - зёлка татарская,
Капытная - не царская,
Зямлі роднай трава.
-06.02.17.
Я сцяжын нязведаных шукаю,
Свайму лёсу крочу напрасткі.
У бярозавым нямею гаі –
Я з маленства самага такі.
Мне б, здавалася, хоць трохі збочыць,
Ды даваць не звыкся круталя.
Дню малюся і баюся ночы,
Бо самотнай робіцца зямля.
Не відаць ні дрэваў, ані красак,
Не чаруе позірк прыгажосць.
Зрэдку Месяц – небны самапасак –
Лыпне вокам, як нелюбы госць.
Сігану паглядам я да зорак –
Міг адзін, а гэткі доўгі шлях.
Пакаціўся Месяц за пагорак,
Цішыню спужаўшы ў садах.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.