Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Ты навучы мяне маліцца
За Беларусь, за мілы край.
Каб мне было дзе прытуліцца
Ляці, мальба, за небакрай.
Каб не ўміралі нашы дзеці
Ад Чорнай Былі,ад віна,
Каб Бог не кінуў, а прыкмеціў;
"Дык вось, - маўляў сабе,-яна..."
Каб асвяціў ён людзям сонцам
Шляхі ў гады і ў вякі.
Я так люблю яе бясконца
І сцежкі ўсе, і бальшакі.
Беларусь — ты мой сон велікодны
Беларусь — ты мой сон велікодны,
Сон, што сніцца анёлам вясной.
Зрок і слых мой табою галодны,
Дух жыве мой табою адной.
Гэта ведае неба ды Мама
Без цябе не бывае мяне.
I душа жыць не можа без храма,
Цяжка ёй у чужой старане.
Адусюль да цябе я імкнуся
Быць у шчасці з табой і ў бядзе.
Чысцінёю тваёй прычашчуся,
Сорам твой на мяне хай падзе.
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся...
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся
У святыя абрысы бацькоўскай зямлi.
На чужыя спакусы душой не паддайся,
Каб нашчадкi мяне за свой лёс не клялi.
Каб не ўспомнiла горкiм дакорам краiна:
"I чаго ён быў варт, i нашто было жыць:
Нават сына свайго, нават роднага сына
Не ўразумiў, чым трэба ў жыццi даражыць!.."
Жыццё падарыла нам дзіва:
Як ветрыку лёгкі павеў,
Аднойчы пачуеш — “Радзіма”,
Пасля зразумееш — навек.
I будуць дарогі вяртацца
У той незабыты куток,
Дзе ў квецені белых акацый
Жыцця твайго чысты выток.
Дзе змалку да болю знаёмы
I дрэвы, і твары людзей,
I роўнага болей якому
Ніколі не знойдзеш нідзе.
Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.
Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.
I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.
О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.
За полем, за пожнямi,борам
Сiнеюць абшары азераў.
Так хочацца iм пакланiцца
Сцюдзенай вадзiцы напiцца.
У iх акунуцца i ў раннi,
Змыць горкiя слезы кахання,
А вечарам глянуць на зоры,
Што плешчуцца ў гладзi азераў.
Вякамi было так, напэўна,
Што зорам патрэбна выснова
Паслухаць, як хвалi напеўна
Вядуць мiж сабой перамовы.
За полем, за пожнямi , борам
Красуюць , сiнеюць азеры,
Пяшчотаю сэрца кранаюць,
Бо у iх прыгажосць майго краю.
Жодзінскі асілак
Асілак жодзінскі – БелАЗ,
Ты – зубр сярод машын,
Бы радзівілаўскі палац,
Дарос да аблачын.
Ты – роднай Беларусі дух
Магутны і стальны,
Ты – безліч працавітых рук,
Што робяць быллю сны.
Ты як паганскі моцны дуб
З гісторыі дзядоў,
Ты – веліч мар, што гнуць бяду,
Аб дні праз сто гадоў.
Ты сімвал, волат, працаўнік
І казачны герой,
Ты для мяне не грузавік,
А твар зямлі маёй!
А я - беларуска! И тым ганаруся!
А я - беларуска!
І тым ганаруся!
Славянка? Этруска?
Я з Белае РУсі…
Яе называлі
па-рознаму у свеце.
Тапталі, знішчалі
ў часы ліхалецця,
але, яна тут,
разам з намі, жывая!
І гэта - галоўнае!
Усіх нас аднае!
Пакуль яна ёсць,
Наша любая маці,
і нас беларусамі
змогуць назваці…
Калі б я была птушкай народжана,
Любавацца зямлёй кожны дзень,
Я б у палёце жадала нязмушана,
Рассыпая па ёй сваю цень.
Калі б я была рыбай народжана,
Таямнiцы пазнала б глыбин,
Я, блакитнай вадою акружана,
Ад Камчаткі i да Філіпін.
Але я чалавекам народжана,
I вядома ж, я тым ганарусь!
Што свабодна живу,не палохана,
У краине сваей – Беларусь!
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
