Мы здалёку ўбачылі свабоду
I яшчэ не вырваліся з пут...
Божа,
He дабаў майму народу
Пошасці,
Няпраўды
I пакут.
У чужым нялюдскім землятрусе
Хіба ў нечым мелі мы віну?..
Божа,
Адвядзі ад Беларусі
Здраду,
Вераломства
I вайну.
Смутнаю парою нелюдзімай,
Калі ўсе наўкол ідзе на злом,
Божа,
Захіні маю Радзіму
Мудрасцю,
Спакоем
I цяплом!
Ходзе восень…
Ходзе Восень па лясох,
Па балоце.
Енчыць, слёзы на вачох…
Жджэ кагосьці.
Села Восень у цянёчку
Пад вярбою.
Шэпча ўсё: “Дзе мой санёчку?..
Ня са мною…
Марна пацерка янтарна
Агнём ззяла.
Шыла я сукенку марна,
Апранала…
Ах ! Закуты мой санёчку
У кайданы
Моцным дожджам, злоснай ночкай
Ды буранам.
Калі ж, мілы мой санёчку,
Ўбачыш волі?
Я калі цябе убачу?
Аніколі!..”
Травень, 2012 рок
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Хто нас пракляў ?
Каму дарогу перайшлі?
Чаму нам добра не жывецца?
I хутка ледзь упарты застанецца
На горкай, роднай нам зямлі.
Бацькі на ёй весь час рабілі,
А мы, нашчадкі, сэнсу не знайшлі.
Не будзе нас, прыйдуць чужыя,
I знікнуць нашы карані.
Сэрца, зямля мая, ніва ўраджайная...
Сэрца, зямля мая, ніва ўраджайная,
Збожжа палеткі, істужкі дарог,
Неба цвітучае, радасць вянчальная,
Скарбам схаваная ў буйных лясох.
Войнамі спалена, недругам знішчана,
Рукі заломіш, праводзіш «гасцей»
І зноў уздымаешся над папялішчамі –
Й далей загон твой на славу цвіце.
Вечна пакутная, вечна гаротная,
Сцятая – зноў адрастаеш з камля,
Вечна жывучая і несмяротная
Ты, беларуская наша Зямля!
У гэты дзень
ніхто не прыйшоў,
Абрыдзела людзям -
ніхто не прыйшоў.
Сонца не свеціць,
істоты маўчаць.
Пан лагодна згадаў
усім ім трываць.
Радзімы вецер!
Ён з усіх вятроў
Мне як натхненне,
Як шчаслівы подых.
Ёсць доўгі шлях,
Дзе мы,
Як параходы,
Вяртаемся
Да родных берагоў.
Ўдалечыні
Прыйшлося столькі жыць
I слаць сябрам
Паклоны у канверце...
Ёсць міг такі,
Калі не страх памерці,
А страх —
Цябе сабой не засланіць.
Адшукваецца тэрмінова гонар.
Раптоўна знік ён, а для нас
Жыццё змянілася ўраз,
Учынкі, думкі ўсе крывые,
А калі нехта і завые:
«Уладары ў нас такія!»
Кажу: «Знадзіце гонар у сябе
І стане лепей у душе.»
Беларускія дарожкі
Беларускія края
Надта доўга ля парожку
Не затрымліваюсь я
Я люблю лясы, узгоркі
Срэбра рэчак-паясоў
I вясковыя вячоркі
З цудам іхніх галасоў
Вас люблю зімой і летам
I увосень, і вясной
Валацужным сваім следам
Вас звязаў навек з сабой
Як ні гляну – прыкмячаю
Штось для вока кожны раз
Ўсё навокал прывячаю
Але й шмат ўсяго у нас!
Беларускія дарожкі
Беларускія края
Пачакайце мяне трошкі
Зноў да вас прыеду я
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
У.Караткевічу
Грушка – абпалена громам.
Як тая – па-над Дняпром шырокім
З Караткевічавых
“Каласоў пад сярпом тваім”:
Быццам ягонае сэрца,
Поўнае болю й трывогі
За нявесту сваю –
Беларусь
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
