Варта ў крылы паверыць свае,
Трэба ў крылы свае паверыць,
А нам смеласці ўсё не стае,
Каб свой край на свой лёт перамераць.
Крылы нашы — для радасці, мар,
Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,
Калі ў іх не верыш зацята.
Крылы ціснуцца пудка к спіне —
I адкуль сарамлівасць такая?
Хто, як ветразі, іх развіне?
А Радзіма чакае, чакае...
Каб пад намі зямля паплыла,
Каб вятры захадзілі над намі, —
Трэба верыць у сілу крыла
I абняць Беларусь крыламі!
Варта ў крылы паверыць свае...
Варта ў крылы паверыць свае,
Трэба ў крылы свае паверыць,
А нам смеласці ўсё не стае,
Каб свой край на свой лёт перамераць.
Крылы нашы — для радасці, мар,
Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,
Калі ў іх не верыш зацята.
Крылы ціснуцца пудка к спіне —
I адкуль сарамлівасць такая?
Хто, як ветразі, іх развіне?
А Радзіма чакае, чакае...
Каб пад намі зямля паплыла,
Каб вятры захадзілі над намі, —
Трэба верыць у сілу крыла
I абняць Беларусь крыламі!
Зноў віхурыць мяцеліца,
Дромай свет ахунае.
Снег пярынаю сцелецца.
Вецер песню спявае.
Калыханка самотная
Сзрца жалем напоўніла.
Бы пачуцці дрыготкія,
Быццам Лецейка ўспомніла.
Яго вусны гарачыя,
Рукі-сонца пяшчотнае,
Што прыйшло і што страчана,
Думкі-цені журботныя.
Бы сяброўка халодная,
У душу стукае,просіцца,
Быццам з нечым нязгодная,
Як шалёная ,носіцца.
Уся самота бязмежная!
Да Вятрыскі прытуліцца,
Супакоіцца,снежная,
І пакрочыць па вуліцы.
Я – маленькая кропля з крыніцаў святых,
Што ваду жыватворчую маюць,
І зярнятка з мільёнаў зярняткаў жывых,
Што багацце Радзімы складаюць.
І, напэўна я тут не зраблю адкрыцця,
Я – звяно неўміручага роду,
Што на ніве бясконцага поля жыцця
Беларускім завецца народам.
З праўдай Божаю ставіцца Вера мая
Да людзей. Без хлусні і прымусу –
Гонар маю лічыцца часцінкаю я
Асвячонай зямлі беларусаў!
Тут камяні растуць з зямлі,
Бо тут – таксама іх краіна.
Над імі леднікі былі,
Як нас і не было ў паміне.
Як сімвал вечнасці яны
Зямлёй узрошчаны, як памяць,
Як захаванне ад маны,
Якая часта часам правіць.
І над магіламі ўстаюць
Каменні, пліты, абеліскі.
І з цягам часу не даюць
Забыць людзей вялікіх, блізкіх.
Тут камяні растуць з зямлі,
Бо тут – таксама іх краіна.
Тут доўга камяні жылі,
Пакуль нас не было ў паміне.
Ападаюць з бяроз лісты,
Ім яшчэ паспрачацца з ветрам.
Што з таго, што мінула лета
І ў праменях гараць кусты?..
Ападаюць з бяроз лісты.
Ападаюць з бяроз лісты,
Ім наўздзіў ападання лёгкасць.
А лісты не прывыклі вохкаць
Ад спякоты і ад слаты –
Ападаюць з бяроз лісты.
Ападаюць з бяроз лісты,
Мы любуемся іх падзеннем...
Дзесь і ў вёсцы маёй Бадзені,
Нібы кропелькі яснаты,
Ападаюць з бяроз лісты.
Сітуацыйная “латынь”
Не актуальны сёння тост “бібамус”,
Мо лепей падыходзіць – пачакамус,
А для кагосці нават і схавамус
З варыянтам - у замежжа выязжамус.
А тут па вуліцам хадзіць і азірамус.
Смелым жа - ад АМАПА адбівамус,
На запалохванні і страхі – наплявамус,
Шматтысячныя мітынгі збірамус,
І рух пратэстны не сканчамус,
А пратэстоўцы не здавамус,
Каб Лукаша прымусіць уцякамус.
Тады кілішкі у рукі і – “бібамус”.
Алесь Жыбела 1. 10 238749
бывае ноччу жызнь замрэ
калодзеж апусцее ,
замолкнуць птушкі над ракой,
у сэрцы цемна стане
на раніцу прачнецца ўсе
і птушкі зашчабечуць ,
і мова ажыве ,і светла будзе над краінай
калі драпежнікі падуць
ад сілы нашай ,
мовы гучнай ,
і веры ,
на небы чыстае пятно
забляшчыць
калі падуць яны
і неба чысціней накрое
тады настане час
і мова ажыве !
Наша ніва буйна ўскаласіла.
Падрыхтавана глеба добрая была –
Касцьмі, крывёй зямлю мы ўгнаілі,
Пятля і куля нам дапамагла.
Мужык Купала не спужаўся працы,
У беларуса праца ў крыві.
І словы мудрыя кладуцца,
Як быццам зерне ў раллі.
Ізноў пальюць палеткі слезы.
Бязпамяцтва - як сон-трава.
І помнікі амаль забыты,
І к хлебу трэба каўбаса.
Нашчадкі прамянялі Слова
На грошы, ціш, ману.
Няма каму пажаць палеткі,
Загіне Хлеб наш на карню
Я не ганю землі чужыя –
Хай іх сонца не абміне.
Толькі дзе за морам ні жыў я,
Беларусь мая сьнілася мне.
Так карцела – сьляза закіпала, –
Каб да сэрца хаця б здалёк
Праплывалі жалейка Купалы,
Багдановічаў васілёк…
Гэта ўсё, безумоўна, не нова.
А ці трэба, каб новым было
Поле бацькава, матчына слова
І буслова – над хатай жытло?
І якія б шляхі ні схадзіў я,
Кліча полацкая сенажаць…
А калі не сьпяваць аб Радзіме,
Дык навошта наогул сьпяваць?
Мы здалёку ўбачылі свабоду
I яшчэ не вырваліся з пут...
Божа,
He дабаў майму народу
Пошасці,
Няпраўды
I пакут.
У чужым нялюдскім землятрусе
Хіба ў нечым мелі мы віну?..
Божа,
Адвядзі ад Беларусі
Здраду,
Вераломства
I вайну.
Смутнаю парою нелюдзімай,
Калі ўсе наўкол ідзе на злом,
Божа,
Захіні маю Радзіму
Мудрасцю,
Спакоем
I цяплом!
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.