Колеры восені сонцам захоплены,
Рвецца праменнем яскравы прастор.
Дрэвы з'менай цікавай спалоханы,
На баль залаты прымяраюць узор...
А я - беларуска! И тым ганаруся!
А я - беларуска!
І тым ганаруся!
Славянка? Этруска?
Я з Белае Русі…
Ліцвінка ці балтка?
Карэнні ў глебе.
Зямля - наша матка,
а сіла - у хлебе…
Яе называлі
па-рознаму ў свеце.
Тапталі, знішчалі
ў часы ліхалецця,
але, яна тут,
разам з намі, жывая!
І гэта - галоўнае!
Усіх нас аднае!
Пакуль яна ёсць,
Наша любая маці,
і нас беларусамі
змогуць назваці…
Мінск.29.09.2015г.
Людміла Воранава Супрун
Я не ганю землі чужыя –
Хай іх сонца не абміне.
Толькі дзе за морам ні жыў я,
Беларусь мая сьнілася мне.
Так карцела – сьляза закіпала, –
Каб да сэрца хаця б здалёк
Праплывалі жалейка Купалы,
Багдановічаў васілёк…
Гэта ўсё, безумоўна, не нова.
А ці трэба, каб новым было
Поле бацькава, матчына слова
І буслова – над хатай жытло?
І якія б шляхі ні схадзіў я,
Кліча полацкая сенажаць…
А калі не сьпяваць аб Радзіме,
Дык навошта наогул сьпяваць?
Варта ў крылы паверыць свае,
Трэба ў крылы свае паверыць,
А нам смеласці ўсё не стае,
Каб свой край на свой лёт перамераць.
Крылы нашы — для радасці, мар,
Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,
Калі ў іх не верыш зацята.
Крылы ціснуцца пудка к спіне —
I адкуль сарамлівасць такая?
Хто, як ветразі, іх развіне?
А Радзіма чакае, чакае...
Каб пад намі зямля паплыла,
Каб вятры захадзілі над намі, —
Трэба верыць у сілу крыла
I абняць Беларусь крыламі!
На ўскрайку жытнёвага поля
Спыняюся я на хвілінку
І ў рукі бяру трапятліва
Валошку, як неба часцінку.
Дзіўлюся натхнёна і шчыра,
І здасца ў душы нечакана,
Нібыта гляджу я пяшчотна
У вочы дзяўчыны каханай.
Ад шчасця заходзіцца сэрца.
Любоўна к вачам нахілюся,
І рупіць да вуснаў прыпасці
Красуні маёй – Беларусі.
Як жыву, так і пішу,
Не пішу, дык думаю,
Не кранай адно душу,
Не трывож бяду маю.
Неяк спраўлюся я сам
З бураю сустрэчнаю,
А сумлення не прадам –
Несыходна-вечнае.
Пакладу жыццё ў пракос,
Стомлена спынюся
Ля крынічкі, дзе ўзрос,
І нагбом нап’юся.
Панясу далей свой крыж
З верай пілігрыма,
Хоць падчас на свет глядзіш
Скрушнымі вачыма.
Я тугу і боль спазнаў,
Думаў, што стамлюся,
Толькі Бог мне сілы даў
Не скарыцца скрусе.
Бог пайшоў. Жыццё ідзе пад кручу...
Бог пайшоў. Жыццё ідзе пад кручу.
Але йдзі і не губляй спакой.
Ёсць замест прыватнай неўміручасці —
Бессмяротнасць нацыі тваёй.
Ты памрэш. Але ў бязмежным свеце
Будуць працвітаць твой Люд і Край...
Вер, што ў гэтым, вер, што толькі ў гэтым
Шчасце пасмяротнае і рай.
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Вецер гольле гайдае паволі,
Раве, стогне, ледзь-ледзь шапаціць,
Ці віхуры кідае над полем,
Пластык, сьмецьце уздымаючы ўвыш.
Альбо моўкне ўраз задумённа,
Быццам птаха вясновы ў садох,
Быццам хлопец у запале, бязмоўны,
Перад дзеўчынай першай сваёй.
-17.04.15.
У гушчарах, затканых імглою,
шэрым змрокам, на золку, ў зару
ахвяруем Табе мы сабою
кожны дзень, кожны час, Беларусь.
I няма ў сэрцах жаху, ні жалю,
мы адвагай змагарнай гарым:
не чужыя жануць нас удалеч,
але Ты нас вядзеш да зары.
I мы верым, яна разгарыцца,
ўстане зноў над краінаю дзень,
бо ня стане змагар, не скарыцца
прад нягодай ніколі, нідзе.
Хмараў дым над галовамі тае,
вецер дыхае мятай, быльлём.
Беларусь, Беларусь залатая,
за Цябе, за Цябе мы ідзём!
Зямля з блакiтнымi вачамi -
Раздолле рэчак i лугоў!
Тут называюць Васiлькамi
На Беларусi хлапчукоў,
Звiняць крынiцы, як цымбалы,
Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы -
Прасторны шлях, далёкi шлях!
Краiна славы партызанскай,
Краіна міру i даброт!
Ты - наша гордасць,
Наша казка,
Як сонца, шчодры твой народ.
Твае сыны,
Твае унукі,
Мы любiм гул тваiх бароў.
І рэкi цягнуцца, як рукi,
Да цёплых, верных рук сяброў.