НАМ РЫМ НЕ ТРЭБА
Нам Рым не трэба ні адзін, ні трэці,
Збудуйма свой з любоўю, непаўторны мір,
Каб роўнымі сярод зямной радні гулялі дзеці,
У садзе родным нашы яблыні цвілі.
Дружыць мы любім, толькі не пацерпім
Насільную, чужынскую любоў.
Раней змагаліся касой ды цэпам
Мы ж хочам мірам, мы не любім кроў.
Пакінце ў міры, дайце нам спакою,
Узяцца ў сілу, выправіцца ў рост,
Цяпер мы марым! Пад жыццё такое
Сплануем кветнік бел-чырвоных роз.
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Адзін выбірае брунетак.
Другі пераважна бландынак.
Трэці ўжо не падлетак
і любіць разумных дзяўчынак.
Толькі я ў сваім родзе адзіны,
непахісна ўстойлівасць веры.
У мяне любоў да радзімы,
з ёй жыву я ў сваёй кватэры.
Над Гародняй выходзіць
Сарамліва сонца з-за хмараў.
Здалося б, што яго ня будзе
Да далёкага лета,
Да няпэўнай вясны,
Але сонца, мэлёдыя сьвятла сьвятога
Гучыць з-за ціхіх аблокаў
І вітае Гародню, гожую, як скрыпку
З новым днём,
З новым небам,
З новым жыцьцём
Перад цёмнаю зімой.
Бярозы плачуць...
Што ж, паплачце
У хмурны, сумны гэты дзень.
Над Беларуссю – цень няшчасця,
Трывожны і нябачны цень.
Вясна наступіць...
I пралескі
Праб'юцца радасна ў снягах.
Над сакавіцкім пералескам
Успыхне сонца цёплы сцяг.
А сёння хмурна...
Па дарозе
Ідзе самотны чалавек
I прыпыняецца ў знямозе –
Ён слёзы змахвае з павек.
Балюча сэрцу...
На Айчыне
Пад зоркай чорнай страшна жыць...
Мінулагодняя каліна
Крывінкай донарскай гарыць!
Вясенні дзень расправіў крылы,
Як быццам птушка, мякка прызямліўся,
Ізноў прырода набірае сілы,
Трывожыць нас, каб кожны абудзіўся.
І чалавек, усёй сваёй істотай,
Гатоў прыняць прыроды абнаўленне:
Душа пяе, яму ўзляцець ахвота
Вышэй за птушак, хоць бы на імгненне!
І думкі перапоўнены жаданнем,
Пачуццяў хвалі наплываюць,-
Бясспрэчна, прыйдзе час спаткання,
Якога прагнуць і чакаюць!
Мы здалёку ўбачылі свабоду
I яшчэ не вырваліся з пут...
Божа,
He дабаў майму народу
Пошасці,
Няпраўды
I пакут.
У чужым нялюдскім землятрусе
Хіба ў нечым мелі мы віну?..
Божа,
Адвядзі ад Беларусі
Здраду,
Вераломства
I вайну.
Смутнаю парою нелюдзімай,
Калі ўсе наўкол ідзе на злом,
Божа,
Захіні маю Радзіму
Мудрасцю,
Спакоем
I цяплом!
Гой ты, спадчына, родны мой кут!
мне патрэбны твае далягляды
у хвіліны душэўных пакут,
у імгненні зняважлівай здрады.
Памажы мне сябе адшукаць
і не дай загусцецца крывёю.
Вельмі цяжка бясконца чакаць
у блакіце заблудную мрою...
Па руінах разбураных брам
час імчыць свае хвалі імкліва –
я нясу памяць продкаў маўкліва
і нікому той скарб не аддам!
І ў далечы ад Айчыны
Ёсьць такія ж берагі,
Дзе чароты і шыпшына,
І з асокай паплавы…
І ў далечы ад Айчыны
Сустракаюцца куты,
Дзе шапоткая рабіна,
Нясе згадкі дней былых…
І ў далечы ад Айчыны,
У дзёгце поцемкаў начных,
Мова, словам незабыўным,
Нас, самотных, не пакінь!
-24.10.16.
Рецензия на стихотворение «Молюсь!» (Лариса Гапеева)
Я ЛЮБЛЮ Беларусь сваю родную-
Прыгажуню, як сонца, лагодную,
Землякоў дарагіх,з душой чыстаю,
Сваю мову-крынічку празрыстую,
Успаміны, што продкі даверылі,
Ўсё СВЯТОЕ, у што яны верылі.
Усім сэрцам Радзіме адданая,
Сінявокаю я счараваная!
Захавайма ў чысціні
Нашы пушчы і палі,
І аблокі ў вышыні
Захавайма ў чысціні.
Захавайма ў чысціні
Нашы рэкі, ручаі,
І азёры ў цішыні
Захавайма ў чысціні.
Захавайма ад пакут,
Прамысловых ран-атрут,
Цела роднае зямлі
Захавайма ў чысціні.
Мудрасць з розумам няхай
Лечаць, цешаць родны край.
Ў наша заўтра зазірні:
Ці яно ж у чысціні?
