і вогнішча сквапнае з’ела той дом
гаспадары адышлі па сцяжыне адчаю
памятаюць дрэвы плач немаўляці
барвовы вечар пахаваў галасы птушак
бела-блакітны анёл схіліў галаву над магілай
з чэрава ночы выходзяць маўклівыя цені забітых
месяц уручае ім свой бледна-жоўты ліхтар
вочы травы бачаць іклы здранцвелага звера
Запыталася хата:
– Што так доўга не быў,
Што ты маме і тату
Пакланіцца забыў?!
Не знайшоўся з адказам
На пытанне у лоб,
Ды з маленства адразу
У вачах усплыло:
Я стаю на парозе,
Абхапіўшы вушак:
– Мама, глянь, ці падрос я? –
Зазвінела ў вушах!..
Запыталася хата:
– Што так доўга не быў,
Што ўваходзячы,
раптам
Гуз на лобе набіў?!
Давеку я, напэўна, не збяру
Усю яе ў праявах разнастайных.
Маленькая, як сэрца, Беларусь
Адданая любоўю вырастае.
За бохан сонца, што з маленства меў,
Ці сплаціш ёй душэўнаю турботай?..
Сваю Айчыну ўбач і зразумей,
I ў ёй сябе ты зразумееш потым.
Сваёй Айчыны яснае імя,
Нібы ўласнае —
He дай запляміць...
I светлы цень буслінага крыла
Над рэкамі, дарогамі, палямі.
На сівым даляглядзе, адчаю на зло,
выспявае зара Беларусі.
Каб у кожнай душы Сонца Праўды ўзышло
я ў калядную ноч памалюся.
Спавівае ў хляве Богамаці Хрыста.
Уцялесіўся Бог не у палацы.
А ў палацы з крывавым загадам паўстаў
Ірад цар, яго каты й дарадцы.
Але Бог не з "бамондам" сягоння, а тут...
Хор анёлаў пяе прастачынам...
Не праскочыць нікому Гасподзень прысуд
праз падман: ні грашыма, ні чынам!
Як не кожны пайшоў за Хрыстом,
Так не кожны ідзе за Купалам.
Дарагія, сябе зберажом!
Душ нямнога, народу навалам…
Светам белым народ мой ідзе,
Праз стагоддзі нясе сваю волю.
Яго вечная праўда вядзе,
Беларуская, светлая доля.
САНІ
Месяц сыпле серабро,
Па зімовых далях.
І здалек відаць ,ажно,
У ноч імчацца сані.
У бездарожжа, напрасткі,
Ім нішто суметы.
У моцных цуглях рысакі,
Санкі у палеце.
Снег пад санкамі рыпіць,
Быстрыня у грывах.
Хоча далі усе скарыць,
Тройка слуг імклівых.
Ветру мчыцца уздагон,
Вось яго мінае .
З пад капытау перазвон,
Куляй мчацца сані.
Аж усе вакол дрыжыць,
Ад натугі гэтай.
Паглядзіш,захочаш жыць,
Дыхаць тым паветрам.
Пакідай, Танюша, лялькі,
Па суніцы ў лес гайда.
Банцік твой, бы вушкі зайкі,
Соснаў прыме грамада.
Свежы водар ад суніцы
Нам на сустрач паплыве,
Лес цудоўным, легкім сітцам
Нас з табою агарне.
Табе сонейка ўсміхнецца,
Толькі ты яму міргні,
Недзе побач разальецца
Пташкі песня ў гушчары.
Гэты цуд зімой з табою
Будзем з булкай каштаваць,
Ну, хутчэй бяжы за мною
Лета ў слоікі збіраць.
Наша ніва буйна ўскаласіла.
Падрыхтавана глеба добрая была –
Касцьмі, крывёй зямлю мы ўгнаілі,
Пятля і куля нам дапамагла.
Мужык Купала не спужаўся працы,
У беларуса праца ў крыві.
І словы мудрыя кладуцца,
Як быццам зерне ў раллі.
Ізноў пальюць палеткі слезы.
Бязпамяцтва - як сон-трава.
І помнікі амаль забыты,
І к хлебу трэба каўбаса.
Нашчадкі прамянялі Слова
На грошы, ціш, ману.
Няма каму пажаць палеткі,
Загіне Хлеб наш на карню
Зямля – ядро,
выпушчанае кімсьці з гіганцкай катапульты…
Куды ляціць
і дзе ўпадзе яно,
не ведае дакладна аніхто,
й ніхто не ведае,
што там чакае нас:
змрок хцівы ці нязгаснае святло.
Яно ляціць імкліва праз стагоддзі
й праз россып зор сівых,
відаць, на дно
Сусвету…
Каб я спяваў, што захацеў,
Пякельнай не пужаўся ночы,
І па вясковай мудраце
Ад нелюдзяў адводзіў вочы.
Маці, Радзіма - добрыя словы,
З імі мы шлях пачынаем новы.
Пошук і выбар- цяжкія словы,
А для жыцця гэта асновы.
Словы і справы, яны не дзялімы,
Толькі тады мы будзем адзіны.
Продкі, нашчадкі, а мы паміж імі,
Што мы пакінем?