Я забываў цябе, мая Айчына,
Ў часы дажджоў, часы нямог.
Я не чытаў цябе, Францыск Скарына…
І Багдановічаў “Вянок”.
Мой родны кут, я так цябе цураўся!
Я хворым быў… Цяпер я іншым стаў.
І плачу, бо ніколі не змагаўся
Я супраць супастатаў зграй…
Але і ты, і ты, мая Краіна,
Ці сапраўды ты дбала пра мяне?
Ці ты мяне любіла, свайго сына?
Не. І яшчэ раз не…
Я прабачаў цябе, мая Айчына,
За здраду з ворагам маім…
Цяпер і ты свайго старога сына
Прабач за ўсё… І моўчкі пастаім.
Когда наступит весна,
И солнце растопит лёд-
Я улечу в Париж отдыхать,
Туда,где никто не ждёт.
Я сяду в большой самолёт,
Пролечу над деревней своей
Может,кто-нибудь
Рукой вслед мне махнёт.
Из деревни милой моей...
Знай,я скоро вернусь,
В деревеньку,
Где меня кто-то ждёт.
В мою милую Белую Русь
Совершу из Парижа
Обратный полёт...
/Юлия Юрьевна Соболенко/
О, Беларусь, моя родная.
Край синих речек и озёр,
И белых аистов крылатых,
И папоротника волшебство.
Тебя воспел не раз Купала,
Теперь и я о том пою,
Что лучше не найти мне края;
О Родине
В стихах пою...
/Юлия Юрьевна Соболенко/
Усмешка ад сонца, а вочы ад кветак…
І шмат есць дзяўчынак, а мне ж толькі гэта,
Падобна на шчасце, на ветрык з палёў…
Які дзме так легка мне з родных краёў…
Чароўная песня ільецца здалеку..
Калі яна йдзе.. яе чуешь па крокам…
Спявае, гукае сяброўку-зязюлю…
Ці знойдзешь ты дзе прыгажуню такую?!
Бярозку абдыме.. глядзіць на Дняпро...
Табе падаруе усмешку-цяпло…
Куды ж мяне гоніць чужыны сцяжынка,
А гэта ў сэрцы … усмешка-дзяўчынка…
Дзяўчынка з вачыма крыніцы -
Чаруе, як верш, успамін,
Як подых радзімай зямліцы,
Адкуль я пачатак набыў.
З вачамі, нібыта аконцы,
І поглядам, быццам санет,
Зіркне - і даруе свет сонца,
А голасам - звон-благавест!
Дзяўчына з вачамі крыніцы,
І постаццю белых бяроз -
Надзей родны кут: прытуліцца,
І вызначыць спадчыны лёс.
Колькі па свеце схадзілі,
Ператапталі бяды,
Толькі дыханне Радзімы
Кліча здалёку заўжды.
Лепшая ж песня ці спета?
Ў красках гарыць сенажаць.
Вось і чырвонае лета —
Будзем яго святкаваць!
Вось яны: пушча і поле
Ў грозных паданнях сівых.
Тут не гублялі ніколі
Коннікі коней сваіх.
Край мой, загадкава-сіні,
Сіняя стынь на траве...
...Яснымі вочкамі сына
Ў свет аблачынка плыве.
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся...
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся
У святыя абрысы бацькоўскай зямлi.
На чужыя спакусы душой не паддайся,
Каб нашчадкi мяне за свой лёс не клялi.
Каб не ўспомнiла горкiм дакорам краiна:
"I чаго ён быў варт, i нашто было жыць:
Нават сына свайго, нават роднага сына
Не ўразумiў, чым трэба ў жыццi даражыць!.."
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
"Падымiся над бядой i болем,
Калi ты не кволы чалавек... "
Я - не волат. Я бываю кволым.
Часам слёзы блiснуць з-пад павек.
Над сваёй бядой, сваёй загубай
Я ўздымуся... Ды не дай ты бог,
Каб над болем Бацькаўшчыны любай
Я падняцца калi-небудзь мог!
Былосць засумавала па радзіме,
Па той зямлі,
Што першаю была.
I плакала жніво слязьмі сухімі,
Хацеў пазычыць дзень
Журбе святла.
I незнаёма ўсё, і ўсё знаёма
I забыццю, і памяці было.
I прамянёў палючая салома
Спадала небасхілу на чало.
Каб чула ўдзячнасць незямныя крокі,
На момант мову адняло ў грамоў.
Цішэй плылі высокія аблокі.
I папрасілася душа дамоў...
У.Караткевічу
Грушка – абпалена громам.
Як тая – па-над Дняпром шырокім
З Караткевічавых
“Каласоў пад сярпом тваім”:
Быццам ягонае сэрца,
Поўнае болю й трывогі
За нявесту сваю –
Беларусь
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
