ГАРЭЗА
Пярун гуляе ў нізкіх хмарах,
Пранёсся гулка ў калясніцы,
Як малады. Якая старасць!
Душа жадае весяліцца.
Раве басамі, крэхча часам,
Шырока йдзе па небакраю.
Гудзяць арганамі абцасы,
Яны ж маланкі высякаюць.
Грыміць Пярун, паважна, грозна,
Мурашкі са спіны збягаюць,
Ад страху хмары плачуць слёзна …
Гарэза пакрысе сціхае …
Вясёлка паўстае над краем.
Прыціхлая прырода засынае,
Прыносіць лістапад спакой.
Апошні ліст з галін злятае,
Апошні сведка квецені былой.
І ў люстры белае вады
глядзяцца з сумам камышы,
ім баюць казкі халады
пра адпачынак ў цішы.
І шэры лес стаіць у тумане,
Ён размаўляе сам з сабою:
“вясна – гэта жыцця світанне,
дзень – лета, восень - час спакою”
З сабою нясу што зьбярог;
Ад ціхіх хацін і двароў,
Ад гомна птушыных лясоў,
Ад вольхаў вільготных вясной,
З сабою нясу я спатканьні,
Сустрэчы і сьпёк разьвітаньняў,
Нясу гукі матчыных слоў
І працы бацькоўскай змаганьне,
Нясу я да самага схілу
Жыцьця таго ля дамавіны,
Да попела продкаў маіх,
Пад насып курганаў сівых.
-28.04.19.
Табе ў сэрцы я месца знайшла,
Беларусь мая, побач ля Бога.
Дзе б не йшла я, куды б не брыла—
Да твайго мне вяртацца парога.
Так, відаць, ужо вызначыў лёс,
Так нябёсамі наканавана,
Бачыць сны—дзе вясной вербалоз
З бэзам шэпчуцца замілавана,
Дзе цнатлівую квецень садоў,
Зчараваную зайздросным вокам,
Атрасае вятрыска далоў,
Дзе трывогі далёка-далёка…
І калі я ў паводках бяроз
Патану ў гэтых снах без падману
Так, відаць, ужо вызначыў лёс,
Так нябёсамі накавана.
Трывожнай ноччу
і у дзень такі,
калі цалуе сонца твар ракі,
за нас
хвалююцца бацькі…
І мы
сярод лавіны слоў
пяшчотных, між нямых вятроў
адчаю,
мусім згадваць
пра бацькоў…
Бацькі –
бліжэйшая радня…
А колькі шчэ радні ёсць –
плойма!
Ра-дня –
няйначай, радасць дня
сустрэчы з вамі –
сваякамі –
найдаражэйшым
нашым скарбам на зямлі…
Пасьпяшае месяц люты;
Дожджык дробны шапаціць,
Зімні страціўшы абутак,
Сад зьбянтэжаны стаіць,
Неба хмарыцца і зьзяе,
Вольна гойсаюць вятры,
Стэп, з траў шэрых, ужо клікае
Новых колераў вясны.
-07.01.16.
ШАНС
Адказу не даеш чаму
Маё упартае другое я?
Лічы, амаль дваццатую зіму
Не можам з месца зрушыцца ніяк.
Я стукаюся ў дзверы да сябе,
Каб доўжыць гутарку пра мову і пра сэнс,
Знявераны, пытаюся ў мальбе,
Ці маем шанс на шчасце, хоць працэнт?
Ці варта тое, што цяпер раблю,
Без водгукаў, падтрымкі і спагад?
Сябе не абмінуць, бо так люблю
Пах бэзу і язьміну, родны сад.
Магічным апалам блішчыш ты
Сярод нарачанскай зямлі,
У люстэрка вадзіцы празрыстай
Глядзяцца лясы і палі.
Тут сонца купаецца зранку,
Палошчуцца ў хвалях вятры,
Світанак цалуе заранку,
Натольваюць смагу вяпры.
Цячэ мёдам лекавым водар
Па вуснах чароту і траў
І спіцца з такой асалодай,
Як быццам ніколі не спаў.
Апал - каштоўны камень.
© Copyrіght: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116041004768
ведаеш, што незвычайна?
калі страшна,
што нельга баяцца.
чуваць вокліч адчаю
і незаўважна
змагацца.
верыш, можа быць, бачыш,
чуеш, як падаюць вежы,
дыхаеш ветрам снежню.
тэлеперадачы -
чуткі трымцяць павуціннем.
камеры-вочы змусяць
верыць у лёс Беларусі
шчаслівы.
ведаеш, што непакоіць?
калі блізка
выбух смерці.
спадзяешся прымроіць,
а ў крыві віскі.
а ў галаве чэрці.
Мая зямля агнём гарэла,
маю зямлю дзяўблі дажджы.
Ганебна нацыя нямела
і памірала на Крыжы.
І там,дзе светлая Сафія,
час прыпыняў павольны рух.
Там войскі гойсалі чужыя,
там забівалі вольны дух.
Але стрымалі белы вежы,
стрымаў падмурак,камяні!
І я вітаю Незалежнасьць
сваёй няскоранай зямлі
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей,
Чырваней мне тут сталі рабіны
І бярозы як быццам бялей.
Як прыйшлі тут на свет мае дзеці, –
Іх вачмі я наўкол паглядзеў.
Іх радзіма таксама мне свеціць
І ў асенні нахмураны дзень.
Чырваней мне тут сталі каліны
І аблокі як быццам бялей.
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
