ГАРЭЗА
Пярун гуляе ў нізкіх хмарах,
Пранёсся гулка ў калясніцы,
Як малады. Якая старасць!
Душа жадае весяліцца.
Раве басамі, крэхча часам,
Шырока йдзе па небакраю.
Гудзяць арганамі абцасы,
Яны ж маланкі высякаюць.
Грыміць Пярун, паважна, грозна,
Мурашкі са спіны збягаюць,
Ад страху хмары плачуць слёзна …
Гарэза пакрысе сціхае …
Вясёлка паўстае над краем.
Калі б я была птушкай народжана,
Любавацца зямлёй кожны дзень,
Я б у палёце жадала нязмушана,
Рассыпая па ёй сваю цень.
Калі б я была рыбай народжана,
Таямнiцы пазнала б глыбин,
Я, блакитнай вадою акружана,
Ад Камчаткі i да Філіпін.
Але я чалавекам народжана,
I вядома ж, я тым ганарусь!
Што свабодна живу,не палохана,
У краине сваей – Беларусь!
Красуе наш поселак – акінь вокам!
У далечыню шляхі яго адкрыты!
І быццам я лячу сярод аблокаў,
Ці шляхам тым іду, у вяках адбітых…
Такое хараство ў ім пануе!
І будзе так, як некалі, спрадвеку!
І гэта мара і табе, і мне пасуе…
А што яшчэ патрэбна чалавеку!..
І там, высока, у нябеснае сінечы,
Нас гэта думка і клапоціць, і яднае:
Каб захаваць у нас гонар чалавечы,
Які паселак наш і меў, і мае!
Трэба дома бывац часть
Мая зямля агнём гарэла,
маю зямлю дзяўблі дажджы.
Ганебна нацыя нямела
і памірала на Крыжы.
І там,дзе светлая Сафія,
час прыпыняў павольны рух.
Там войскі гойсалі чужыя,
там забівалі вольны дух.
Але стрымалі белы вежы,
стрымаў падмурак,камяні!
І я вітаю Незалежнасьць
сваёй няскоранай зямлі
Спрабуюць сілы бусляняты,
Нясмела кружаць над жніўём.
Яны свабодзе, небу рады,
Хоць цесна звязаны з гняздом.
Гняздо дасць сілы для палёту,
Яно навучыць, зберажэ.
Ці ў ясны дзень, ці нават у слоту
Назад дадому пазаве.
Мацуйце крылы, птушкі шчасця!
Смялей ляціце да нябёс!
Няма без споведзі прычасця,
А без палёту – і дзівос!
Дзень сягоння ўрачысты,
Сцяг вiтае ў небе чыстым.
Па праспекту парад крочыць,
Гараць дзетак малых вочы.
Наш арнамент - чырвань з белым,
Незалежнасць - шлях да веры.
Наша моц заўжды ў яднаннi.
Блакiт азёр, пыл скрыжаванняў.
I нечага сядзець у скрусе,
Мы - незалежны, мы - беларусы!
Пацягне свежым старое поле,
Нас не сагнеш цяпер нiколi.
Сяргей Брандт, 03.07.2013
Лётаюць, лётаюць нізкія птушкі,
Неба сьпявае
Белыя вершы ў халодныя вушкі,
Траўка чакае,
І над ракой сьцяг туману лунае.
Сьцюжа на дрэвах і сьнегу вяснушкі,
Ружа ўмірае.
Туліць паэт галаву да падушкі,
Птушка ўзьлятае.
І пад зямлёю вясна засынае.
Быць-ды...У памяць аб Рамане Бандарэнка
Быць-ды не адбыцца,
крочыць-ды не дайсьці.
Божа,ня дай зьдзяйсьніцца
гэткаму ў жыцьці.
Спраў каб не бракавала,
выйдзем спаткаць вятры.
Станем магутнай хваляй
кожны:і я,і ты!
Каб панавала Праўда,
трэ схамянуць душу.
Учора,цяпер і заўтра:
"Я выхаджу!"
Сьцяг Бел-Чырвона-Белы
бы зь небыцьця ўскрос.
Вольна лунае,сьмела
знакам Саміх Нябёс!
Мае вусны цалуе вецер.
Хоць я ведаю-
Гэта падман,
Пацалуе и далей палеціць
Веснавы прыгажун- дон жуан,
Але ж хочацца быць каралеўнай
На імгненне адно-на вясну,
Салаўінаю мовай напеўнай
Хай чаруе мяне ён адну!
Белы вэлюм,пялёскаў карункі
Мне падорыць квітнеючы сад.
Ах,мой вецер,твае пацалункі,
Бы цягнік у сыры лістапад!
А так хочацца быць самай- самай,
Той адзінаю,толькі тваёй,
І не думаць пра горыч падману
Нестрымана- шчаслівай вясной!
Вецер з сонцам люляе зямлю
Над бярозавым зграбным гаем.
Я краіну сваю люблю,
А дакладней - людзей кахаю!
Што працуюць ад года ў год,
Што за працу не просяць грошай,
Для якіх увесь суседскі народ
І за родны народ не горшы.
Хто заўсёды накорміць сям'ю,
І нямогламу дапаможа.
Хто не бачыць ўсё наадварот
Бачыць, так, як пабачыць можа.
Для яго родны сцяг як узор,
Мужнай смеласці, думкі і волі.
І каго пранясе скрозь напор
Моцны конь ліцвінскай пагоні.
