Родны куток беларускага краю...
Родны куток беларускага краю,
Лепей цябе зямлі я не маю,
Тут усе знаема: і росны, і поле,
Сэрцу вядома – тут лепшая доля.
Родны мой край беларуская зямлі,
Доўга красуйся, прыгожа жыві!
Я ціхі,ціхі беларус
То з плугам ў полі,то з касою.
І мой бялёханькі абрус
Крывавай ззяе паласою.
Я шчыры,шчыры беларус
Гляджу наўкол сумленным вокам,
І моўчкі гнуся пад прымус,
І веру – Шчасце недалёка.
Я сціплы,сціплы беларус –
Мне шмат ня трэба у далоні,
Тыкеле б ежа мела густ,
Ды былі падкаваны коні.
Бяздапаможны беларус...
І ў маёй святой старонцы,
Хоць КДБ тут ёсць і МУС,
Няма,пакуль што,абаронцы…
і вогнішча сквапнае з’ела той дом
гаспадары адышлі па сцяжыне адчаю
памятаюць дрэвы плач немаўляці
барвовы вечар пахаваў галасы птушак
бела-блакітны анёл схіліў галаву над магілай
з чэрава ночы выходзяць маўклівыя цені забітых
месяц уручае ім свой бледна-жоўты ліхтар
вочы травы бачаць іклы здранцвелага звера
КОНІ
Праз луг за вёскаю зялёны
Галопам рушаць цішыню-
Бягуць няцугляныя коні,
Каб небасхілу дасягнуць.
А ён усе чамусьці далей,
Ды коням гэтае няўцям:
Іх вабяць сонечныя далі,
Што расхінаюцца вачам.
Б’юць капытом траву жывую,
Іржуць,падняўшы галаву.
Яны штодня вось так вандруюць,-
Сваёй няволі путы рвуць.
Ніяк жа коням не уцяміць,
Што гарызонт-гэта падман,
Што за расхрыстаным прасцягам
Такіх лугоў,як тут,няма
Знаёмыя з могiлак твары,
Змарнелi, згарэлi пакосы.
Зямельцы маёй на ахвяры -
З чорным халодныя росы.
Пакрылi свiнцовыя хмары,
Стронцый крывёю пралiўся.
Зямельцы маёй на ахвяры -
Як боль гэты хутка забыўся.
Вiтаюць дзiцячыя мары,
Ад слёз адвярнулiся зоры.
Зямельцы маёй на ахвяры -
Кожны чацвёрты зноў хворы.
Сяргей Брандт, 22.06.2013
Ужо ў сіняй недзе далі
гучыць мелодыя вясны.
Яе Грамніцы нам паслалі,
крануўшы гулкія званы.
Гучыць матыў
у капежным звоне,
у пырсках радасных са стрэх,
у першым і нясмелым громе,
які пакуль што для пацех.
Яшчэ круціць завея будзе
і замець бегчы наўздагон,
Ды толькі памяць не забудзе
пачуты напрадвесні звон.
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей,
Чырваней мне тут сталі рабіны
І бярозы як быццам бялей.
Як прыйшлі тут на свет мае дзеці, –
Іх вачмі я наўкол паглядзеў.
Іх радзіма таксама мне свеціць
І ў асенні нахмураны дзень.
Чырваней мне тут сталі каліны
І аблокі як быццам бялей.
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей.
Люблю я водар злотай нівы,
Пахі лесу, цёмных вод.
Як народ працалюбівы
На святы водзіць карагод.
Люблю я снег, люблю спякоту
I звонкі голас ручая.
I нават ціxyю журботу
Там, на камні ля Гая.
Люблю я смех людзей вясковых.
Той заразны, просты, смех.
Люблю гучанне роднай мовы,
Як гаворыць чалавек.
Адным словам, я люблю
Зямлю родную сваю.
Ходзе восень…
Ходзе Восень па лясох,
Па балоце.
Енчыць, слёзы на вачох…
Жджэ кагосьці.
Села Восень у цянёчку
Пад вярбою.
Шэпча ўсё: “Дзе мой санёчку?..
Ня са мною…
Марна пацерка янтарна
Агнём ззяла.
Шыла я сукенку марна,
Апранала…
Ах ! Закуты мой санёчку
У кайданы
Моцным дожджам, злоснай ночкай
Ды буранам.
Калі ж, мілы мой санёчку,
Ўбачыш волі?
Я калі цябе убачу?
Аніколі!..”
Травень, 2012 рок
Жодзінскі асілак
Асілак жодзінскі – БелАЗ,
Ты – зубр сярод машын,
Бы радзівілаўскі палац,
Дарос да аблачын.
Ты – роднай Беларусі дух
Магутны і стальны,
Ты – безліч працавітых рук,
Што робяць быллю сны.
Ты як паганскі моцны дуб
З гісторыі дзядоў,
Ты – веліч мар, што гнуць бяду,
Аб дні праз сто гадоў.
Ты сімвал, волат, працаўнік
І казачны герой,
Ты для мяне не грузавік,
А твар зямлі маёй!
Пралескі павітаюцца з табой,
Калі ў душы зімовы лёд растане,
І бордза жаўрукі наперабой
Падкажуць, дзе дарога да світання.
Абшары будуць светлыя ў палях,
Калі ўладарны позірк цвёрда кінеш.
Як думка паляціць увысь твой сцяг,
Калі яго туды ты сам уздымеш.
Бярозкі ў лесе стануць у радок,
У шэпце лісця зловіш песні ноты,
Як пераступіш цемры ты парог,
Нарэшце самавызначышся, хто ты.
