Дзяўчынка з вачыма крыніцы -
Чаруе, як верш, успамін,
Як подых радзімай зямліцы,
Адкуль я пачатак набыў.
З вачамі, нібыта аконцы,
І поглядам, быццам санет,
Зіркне - і даруе свет сонца,
А голасам - звон-благавест!
Дзяўчына з вачамі крыніцы,
І постаццю белых бяроз -
Надзей родны кут: прытуліцца,
І вызначыць спадчыны лёс.
Паўночна-захадны край!
Панямоньне, Падзьвіньне, Пабужжа
І Падняпроў’е аддай,
Як зможа цябе хто адужаць.
Вякі безупынна ляцяць,
Руйнуючы замчышчаў цэглу
І лунае ад іх адзін сьцяг
Табе бел-чырвона-белы:
Сьцяг змаганьня і волі,
Сьцяг вялікіх надзей,
Рэе з грунвальдскай погоні
Неўміруча да нашых дней.
Паўночна-захадны край!
Свае рэкі, балоты, азёры
Пад сьцягам набытым трымай,
Каб ніхто цябе не зьняволіў.
-03.11.18.
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.
Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...
У.Караткевічу
Грушка – абпалена громам.
Як тая – па-над Дняпром шырокім
З Караткевічавых
“Каласоў пад сярпом тваім”:
Быццам ягонае сэрца,
Поўнае болю й трывогі
За нявесту сваю –
Беларусь
*ІСЦІ*
Можна спаці ўсе жыццё
ці быць у ва сне рэшту,
але нельга кідаці у сон на гады!
Можна хадзіць жыццё не той дарогай
ці блукаць у цемры ў пошуках сваёй,
Але нельга падмяніць народу шлях!
Можна будаваць гарады
ці ваяваць з каменнай глыбай,
Калі можна падняці з зямлі, што было!
І па нашых дарогах будуць ісці ў святло
Вялізных заляў, ці танчыць
ля вогнішчаў з Багамі!
Над Белай Руссю —
белы бусел
Над Белай Руссю —
Белы бусел
З даверам выпрастаў крыло.
А гэта значыць,
Белай Русі
Прасцяг ашчодраны святлом.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
Ладуе спраўнае гняздо.
А гэта значыць,
Белай Русі
Жыць, нібы поўны песень дом.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
Галубіць прагных птушанят.
А гэта значыць,
Белай Русі
Не ведаць чорных бур і страт.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
З бусліхай ў вышыні нябёс.
А гэта значыць,
Белай Русі
Наканаваны шчасны лёс.
На ўскрайку жытнёвага поля
Спыняюся я на хвілінку
І ў рукі бяру трапятліва
Валошку, як неба часцінку.
Дзіўлюся натхнёна і шчыра,
І здасца ў душы нечакана,
Нібыта гляджу я пяшчотна
У вочы дзяўчыны каханай.
Ад шчасця заходзіцца сэрца.
Любоўна к вачам нахілюся,
І рупіць да вуснаў прыпасці
Красуні маёй – Беларусі.
Многа дзіваў сьвет наш мае:
Ды не лыне іх душа!
Душа другасьці не знае,
Яна прагне, што сьпярша…
Яна месьціва такое;
З-пад маланак ды грымот,
Просіць поля ільнянога,
Ды гарлачыка з балот…
Яна, у першасьці адзінай,
Верай упартай, неўабдым,
Прытулілась да Радзімы,
Наймілейшай усіх радзім…
24.10.15.
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.
Спачатку было слова
У цемры без агню.
Нахмурыўшыся знова,
Бог слухаў цiшыню.
Не чутны адгалоскi
I добрым не мiргне.
Стагоддзямi на кроснах
Час птушкай прамiне.
Хто голас твой пачуе
I сэрца адчынiць -
„Хвала” i „Аллiлуйя”,
Так слову тваймужыць.
Ды мова не патрэбна,
Зямлёю правiць змрок.
Як не патрэбны Вера,
Пачуццi, памяць, зрок...
Сяргей Брандт, 05.09.2013
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
