Завіруха горкіх дум у галаве.
О, як сумна і трывожна мне!
Б’юцца мары рыбінай аб лёд.
Спяць прырода і надзеі.
Спіць народ…
На “Лукаморьі” дуб спілілі –
ў Германію,
на дошкі.
А у Германіі,
з апілкаў мЭ-э-еблі прыкупілі –
на выручаныя з дуба грошыкі…
*+*
29 жніўня 2014 г.
Не марнуй мой браце любы
Без таго цяжарны лёс,
Ці на тое ты зъявіуся,
Ды для гэтага узрос!?
Каб бутэлькаю па твары
Д` ябал малявау цыроз?...
Не дурнуй мой браце любы,
Злыдзень ходзіць па мяжы,
Ды падлічвае старана
Па за могілак крыжы
У яго адна прадмова
Ды адзіная выснова:
- Ад труны не уцячы!
Не марнуй мой браце любы
Без таго цяжарны лёс,
Бог згадау табе з`явіццца,
Каб душою ты уваскрос,
Ды сумленнем, новым, чыстым
Дакранууся да нябёс!
Слова пяшчотнае наша ,,Каханьне,,...
Слова пяшчотнае наша ,,Каханьне,,…
Чым жа цябе замяніць?
Родную мову аддаць не выгнаньне,
Можна ж ці, з нашай зямлі?
Жорсткія латы надзеньня чужога,
Доўга ці будзеш насіць?
Доўга ці, роднае выгукнуць - сорам,
Будзеш чужога прасіць?
Ці ж твая доля бадзяцца, жабрачыць,
Туляцца ў абшарах сваіх?
Люд мой! Ужо хутка не страць называцца
Беларусам на роднай зямлі!
-09.04.16.
А я радзіме верш ці нарадзіў...
А я радзіме верш ці нарадзіў,
Які б за мной радзіма паўтарыла,
Які б у спёку свежа халадзіў,
А ў сцюжу грэў пяшчотна-цеплакрыла?..
А я радзіме верш ці нарадзіў?
А я радзімы клопатамі жыў?
Ці стаў хоць словам я для ейнай песні?
Ну, што з таго, што ў Мінску я тужыў
І ўспамінаў зімой ці напрадвесні?..
А я радзімы клопатамі жыў?
А я з радзімай паяднаў свой лёс?..
Нібы чужак, хаджу я па Нароччы,
І ад зялёнай замеці бяроз
Трапеча сэрца і слязеюць вочы...
А я з радзімай паяднаў свой лёс?
Знаёмыя з могiлак твары,
Змарнелi, згарэлi пакосы.
Зямельцы маёй на ахвяры -
З чорным халодныя росы.
Пакрылi свiнцовыя хмары,
Стронцый крывёю пралiўся.
Зямельцы маёй на ахвяры -
Як боль гэты хутка забыўся.
Вiтаюць дзiцячыя мары,
Ад слёз адвярнулiся зоры.
Зямельцы маёй на ахвяры -
Кожны чацвёрты зноў хворы.
Сяргей Брандт, 22.06.2013
Айчына.
Іх мноства розных ёсьць айчын,
Ім сьпевы розныя сьпяваюць,
Вялікі сьвет кажа: ,,Маўчы,
Тваю, ва мне, ці кожны знае?,,
І я маўчу, маўчу, маўчу,
Яе - у жмені засланяю,
Кругляк гранітный прад ваччу,
Акрайцам той Айчыны маю.
18.03.17.
У прыроднай спадчыны
Міласэрнасць матчына
Белай ніццю вышыта
І дажджамі вымыта.
Як маланка хуткая
Як зара ціхуткая.
У беларускай спадчыне
Ёсць усмешка матчына
Жыцця вымярэнні
Нясуць ператварэнні
Малюе лёс рысунак
Мяняя накірунак.
Ёсць у мовы маёй прызначэнне-
Чалавечую годнасць нясці,
Каб мы ведалі продкаў карэнні,
Каб і зноў каласком прарасці
На зямліцы, што нам засталася
Роднай Спадчынай, як запавет,
Каб крынічкай гаворка лілася,
Чысцінёй наталяла сусвет.
Не цурайцеся,людзі, не трэба,
Беларускае мовы сваёй!
Бо зачахне, змарнуецца глеба,
І не вырасце зерне на ёй.
Мы жывём у той краiне,
Дзе азёры ззяюць сiнiм.
Дзе лясы амаль да неба,
Дзе палi паўнюткi хлeбам.
Рэк блакiтныя сцяжынкi,
Маем кожны год «Дажынкi».
А буслы жывуць на хатах,
Вучаць лётаць буслянатаў.
Дзе гучыць матулi мова
Дзе ўсё заўжды знаёма,
Дзе так смачна пахне воляй,
Дзе сустрэнуць хлебам з соллю.
Сяргей Брандт, 06.07.2013
На Возера не гоняць статкам...
На Возера не гоняць статкам
Каровак пасьвіць у берагі,
На Возеры майго юнацтва
Яны чаротам парасьлі
І куст смародзінавы зьвяў той
Зь якога ягады я еў,
Дзе ў першым поклічы каханьня
Трымцеў душой і целам млеў…
І я зчарнеў, як той куст зсохлы,
Як непрытульныя дамы,
Нібы парэзаны асокай,
Якой паплавы аддалі,
Нібы машынаю закопан,
Што заруйноўвае дамы:
Германскай,учэпістай, акопнай,
На белых костачках маіх.
-26.01.18.
