Быць-ды...У памяць аб Рамане Бандарэнка
Быць-ды не адбыцца,
крочыць-ды не дайсьці.
Божа,ня дай зьдзяйсьніцца
гэткаму ў жыцьці.
Спраў каб не бракавала,
выйдзем спаткаць вятры.
Станем магутнай хваляй
кожны:і я,і ты!
Каб панавала Праўда,
трэ схамянуць душу.
Учора,цяпер і заўтра:
"Я выхаджу!"
Сьцяг Бел-Чырвона-Белы
бы зь небыцьця ўскрос.
Вольна лунае,сьмела
знакам Саміх Нябёс!
Аер.
Аер - зёлка татарская.
Капытная - не царская,
Балотная трава.
Аер - зёлка татарская,
Мне веры май ці не,
Якая вострай шабляю
Болек шмат сячэ.
Аер - зёлка татарская,
Капытная - не царская,
Зямлі роднай трава.
-06.02.17.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.
Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...
Любіце Радзіму,
Каханку-дзяўчыну:
Яна нарадзіла цябе,
Балацянак і рэчышч яе азярыны,
Цякучых праз думкі твае…
І час той любіце,
У далёкім і блізкім,
Што жыцьцё несупынна нясе…
Любіце Радзіму, любіце Айчыну -
І яна не пакіне цябе.
-17.02.19г.
Мільгае сонца праз лістоту
У старым яблыневым садзе.
І нехта шалік з пазалоты
Якраз на плечы мне прыладзіў.
Нібы царыцаю гуляю.
Кружуся ў небе,лісце,птушках.
Далоні сонцу падстаўляю,-
Яшчэ на променьках пагушкай!
Калі б я была птушкай народжана,
Любавацца зямлёй кожны дзень,
Я б у палёце жадала нязмушана,
Рассыпая па ёй сваю цень.
Калі б я была рыбай народжана,
Таямнiцы пазнала б глыбiн,
Я, блакiтнай вадою акружана
Ад Камчаткі i да Філіпін.
Але я, чалавекам народжана,
I вядома ж, я тым ганарусь!
Што свабодна жыву,не палохана,
У краiне сваёй – Беларусь!
Няма ў нянавісці падтрымкі.
Трымае ўсіх людзей любоў.
І «хросны бацька» быў не бітай,
Не толькі ведаў гвалт і кроў.
Не ненавідзьце тых, хто супраць.
Яны вам знойдуць пэўны час,
Каб вы пазналі, што вам рушыць.
А рушыць будзе што, не раз.
Любоў адная забівае.
Нянавісць мучыць і ўсё.
Каб вы ня мучаліся, раю -
Любіць сябе меньш усяго.
Надыдзе день, і я ў зямлю з Зямлі
Сыду навек і болей не вярнуся.
А каб вяртацца і адтуль маглі,
Я апынуўся б зноў на Беларусі.
Застаюцца песня і Радзіма.
Можа ўсё мінаць, але яны
Непадзельныя, не знікнуць з дымам
Восені, кахання ці вясны.
Толькі гэта будзе не часова,
Будзе вечна жыць, як і жыве
Светлае, на роднай мове слова,
Месячная сцежка на траве.
І няхай жыццё не вельмі песціць
Тых, каму Айчыны боль баліць,
Ёсць Радзіма — значыць, будзе песня.
Будзе песня — і Радзіме жыць!
Хто нас пракляў ?
Каму дарогу перайшлі?
Чаму нам добра не жывецца?
I хутка ледзь упарты застанецца
На горкай, роднай нам зямлі.
Бацькі на ёй весь час рабілі,
А мы, нашчадкі, сэнсу не знайшлі.
Не будзе нас, прыйдуць чужыя,
I знікнуць нашы карані.
і вогнішча сквапнае з’ела той дом
гаспадары адышлі па сцяжыне адчаю
памятаюць дрэвы плач немаўляці
барвовы вечар пахаваў галасы птушак
бела-блакітны анёл схіліў галаву над магілай
з чэрава ночы выходзяць маўклівыя цені забітых
месяц уручае ім свой бледна-жоўты ліхтар
вочы травы бачаць іклы здранцвелага звера
