Магутны Божа! Уладар сусветаў,
Вялікіх сонцаў і сэрц малых!
Над Беларусяй, ціхай і ветлай,
Рассып праменне Свае хвалы.
Дай спор у працы спакойнай, шэрай,
На хлеб штодзённы, на родны край.
Павагу, сілу, і веліч веры
Ў нашу праўду, у прышласць - дай!
Дай урадлівасць жытнёвым нівам,
Учынкам нашым пашлі ўмалот.
Зрабі свабоднай, зрабі шчаслівай
Краіну нашу і наш народ.
Недапалілі бюлетэні,
Недапалілі
Але, што ў поўдзень знікнуць цені,
Не улічылі
Недалічылі вы наступствы
Сваіх мярзотных
Ўчынкаў. А трываць разпусты
Няма ахвотных
Прыйшла пара, і захісталісь
Пад вамі крэслы
І вы усе так замяталісь
Так вас затрэсла
Бо адказаць усім прыйдзецца
За вашы дзеі
Няма кудя цяпер падзецца
Няма надзеі
На тое, што схаваўшы кроў,
Вы тут панамі
Бізун паднімеце ізноў
Над усімі намі
15.08.2020 г.
Мантклэр
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Когда наступит весна,
И солнце растопит лёд-
Я улечу в Париж отдыхать,
Туда,где никто не ждёт.
Я сяду в большой самолёт,
Пролечу над деревней своей
Может,кто-нибудь
Рукой вслед мне махнёт.
Из деревни милой моей...
Знай,я скоро вернусь,
В деревеньку,
Где меня кто-то ждёт.
В мою милую Белую Русь
Совершу из Парижа
Обратный полёт...
/Юлия Юрьевна Соболенко/
Над краінай пануе вясна,
А у сэрцы людскім каханне.
Штосці страціла летась яна,
Як надзею на наша спатканне...
Мы жывём у той краiне,
Дзе азёры ззяюць сiнiм.
Дзе лясы амаль да неба,
Дзе палi паўнюткi хлeбам.
Рэк блакiтныя сцяжынкi,
Маем кожны год «Дажынкi».
А буслы жывуць на хатах,
Вучаць лётаць буслянатаў.
Дзе гучыць матулi мова
Дзе ўсё заўжды знаёма,
Дзе так смачна пахне воляй,
Дзе сустрэнуць хлебам з соллю.
Сяргей Брандт, 06.07.2013
Айчына.
Іх мноства розных ёсьць айчын,
Ім сьпевы розныя сьпяваюць,
Вялікі сьвет кажа: ,,Маўчы,
Тваю, ва мне, ці кожны знае?,,
І я маўчу, маўчу, маўчу,
Яе - у жмені засланяю,
Кругляк гранітный прад ваччу,
Акрайцам той Айчыны маю.
18.03.17.
Люблю я водар злотай нівы,
Пахі лесу, цёмных вод.
Як народ працалюбівы
На святы водзіць карагод.
Люблю я снег, люблю спякоту
I звонкі голас ручая.
I нават ціxyю журботу
Там, на камні ля Гая.
Люблю я смех людзей вясковых.
Той заразны, просты, смех.
Люблю гучанне роднай мовы,
Як гаворыць чалавек.
Адным словам, я люблю
Зямлю родную сваю.
Беларусь — ты мой сон велікодны
Беларусь — ты мой сон велікодны,
Сон, што сніцца анёлам вясной.
Зрок і слых мой табою галодны,
Дух жыве мой табою адной.
Гэта ведае неба ды Мама
Без цябе не бывае мяне.
I душа жыць не можа без храма,
Цяжка ёй у чужой старане.
Адусюль да цябе я імкнуся
Быць у шчасці з табой і ў бядзе.
Чысцінёю тваёй прычашчуся,
Сорам твой на мяне хай падзе.
Як дзіуны край прыгож для гэтай красаты,
Ты адчуваешь тут сябе як дома,
Пабуць ты на імгненне у цішыні,
А то не чуу тут зовау ты прыроды,
Не чуу, дажджу які бывае цеплым ці халодным,
Не чуу, ты шэлест лісцеу, гукау птушак,
Не чуу, не бачыу гоману крыніцы,
Не забывай ніколі цішыні,
Бо іменна яна дае нам думкі.
Ягор
