Каб я спяваў, што захацеў,
Пякельнай не пужаўся ночы,
І па вясковай мудраце
Ад нелюдзяў адводзіў вочы.
Люблю я водар злотай нівы,
Пахі лесу, цёмных вод.
Як народ працалюбівы
На святы водзіць карагод.
Люблю я снег, люблю спякоту
I звонкі голас ручая.
I нават ціxyю журботу
Там, на камні ля Гая.
Люблю я смех людзей вясковых.
Той заразны, просты, смех.
Люблю гучанне роднай мовы,
Як гаворыць чалавек.
Адным словам, я люблю
Зямлю родную сваю.
Канкрэтныя беларусы ў зямлі.
На зямлі бадай што прыблізныя.
А тыя,
Што самавіта прабліснулі,
Здаецца, зусім не былі.
Яна беларуская,
Наша зямля,
Бо гэтулькі беларусаў забрала.
А ўсё ёй мала й мала:
Раней, цяпер і пасля
Нас —
Набеларушваецца ў запас.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.
***
Стаю на вуліцы,
пад дрэвам,
зверху дожджык дохлы пырскае…
Старая бабка – прэ,
як каралева,
цераз дарогу –
бо, так да хаты блізка ёй.
Паміж аўтамабіляў пырхае,
не пазірае –
ні направа, ні налева…
Кажу –
бабуля, вунь жа – пераход і светафор…
Адказвае –
на пенсію маю, сыночак,
я не магу паехаць “за бугор”,
на горналыжныя вяршыны,
а тут, бясплатна –
я займаюся “экстрымам”…
*+*
3 верасня 2014 г.
На ўскрайку жытнёвага поля
Спыняюся я на хвілінку
І ў рукі бяру трапятліва
Валошку, як неба часцінку.
Дзіўлюся натхнёна і шчыра,
І здасца ў душы нечакана,
Нібыта гляджу я пяшчотна
У вочы дзяўчыны каханай.
Ад шчасця заходзіцца сэрца.
Любоўна к вачам нахілюся,
І рупіць да вуснаў прыпасці
Красуні маёй – Беларусі.
Я жыву,
Я сьцьвярджаю
сваё існаваньне,
Штосьці тут
адмаўляю,
А штосьці прыму,
Толькі мэту адну
Не адпрэчу ніколі –
Каб заўжды была вольнай
Мая Беларусь.
Зямля з блакiтнымi вачамi -
Раздолле рэчак i лугоў!
Тут называюць Васiлькамi
На Беларусi хлапчукоў,
Звiняць крынiцы, як цымбалы,
Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы -
Прасторны шлях, далёкi шлях!
Краiна славы партызанскай,
Краіна міру i даброт!
Ты - наша гордасць,
Наша казка,
Як сонца, шчодры твой народ.
Твае сыны,
Твае унукі,
Мы любiм гул тваiх бароў.
І рэкi цягнуцца, як рукi,
Да цёплых, верных рук сяброў.
Беларусь — мая старонка,
Мой адзіны любы край.
Смутак грае ў сэрцы звонка,
Што хоць песню запявай.
І няхай усе пачуюць,
Нават рэчка і лясы,
Што сумую я, сумую
Без іх дзіўнае красы.
Як жа хочацца вярнуцца
У бацькоўскі родны кут,
Ў сініх хвалях акунуцца,
Паблукаць, памарыць тут.
Я вярнуся, абяцаю
З першай восеньскай смугой,
Толькі песню даспяваю,
Бо у думках я з табой.
08.07.01
Цвярозая журботная імша
і навальніцы не спалохаць ценяў.
Ніколі бессмяротная душа
не стане перад смерццю на калені.
На мове адгалоскі цішыні.
Не маюць цівуны ні дна, ні меры.
Ніколі каляровых стужак сны
не стануць перед часам на калені.
Усход ці Захад? Канцлер або цар?
Гамоніць люд: “Кроў цячэ із вены”.
Рукой сталёвай ставіць гаспадар
сумленнасць продкаў на разбітыя калені.
Сьвет перакуліўся
і стаў
бела-чырвона-белым!
Воляй наўкол заблішчаў,
учынкам
народа сьмелым!
Разліта
паўсюль сьвятло
нашых
узнёслых мрояў.
Цемрадзі
час прайшоў!
Час надыйшоў
герояў!
