Гэй ты, гэй, Беларусь, маладая старонка,
Што гібела сталецці ў бяспуцці, ў пацёмках, —
Гэй, скажы, скуль цяперашня слава твая?
Гэй ты, гэй, Беларусь маладая мая!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Не з вясёласці яснай, не з ясных палацаў,
А з канаючай крыўды ў пахіленай хатцы,
Вызываная праўдай, таптанай, жывой,
Я ўзышла, расцвіла непагаснай зарой.
Дарма хеўры чужынцаў мяне застаўляюць
Пакланяціся ім, прадаюць і купляюць
I апекай сваёй зневажаюць мяне, —
З сваім людам не дамся ў сваёй старане.
Ні насмешак, ні постраху ворагаў сільных,
Не пужаюся й песень панурых, магільных, —
Свету цэламу лжывыя вочы пратру,
Што ўладарка я тут, не ўмярла і не ўмру.
Гартавана слязьмі і крывёю народа,
Разаб'юцца цяпер аба мне ўсе нягоды.
I дзе ўпадак быў мой, стане думна сын мой,
Повен волі і славы, нязломнай ступой.
Я святла іскры ў думках бяздольных засею,
Аднаўлю сэрцы іхнія гартам, надзеяй,
Пакажу ім жыцця іх праўдзіву зару,
Па развалінах нову ўсябытнасць ствару.
I ад краю да краю, ўсё далей і далей
Моц мая разальецца нязможанай хваляй,
Песняры аба мне будуць песні складаць,
Народ будзе іх пець і мяне праслаўляць.
Грамадзянская згода, супольнасць загосце,
Аж усцешацца прадзедаў цені і косці,
Слоў унука не зглушыць ніякі прымус,
Што ён роднай зямлі верны сын, беларус.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Гэй ты, гэй, Беларусь, маладая старонка!
Уставай жа, ўставай, з паніжэння, з пацёмкаў,
Хай жа будзе нязможана ўлада твая!
Гэй ты, гэй, Беларусь маладая мая!
