У пушчы лес глухі і дзікі.
На рэчцы Волке між балот.
Дзе пугача пачуеш крыкі.
Шапоча на вятру чарот.
Дзе с рудаватаю вадою.
Клюе у рэчцы Стаўбурок.
Ад рэчкі сцежачкай крывою.
Заўжды ў заводзік завядзет.
Заўседы тут прыбрана чыста.
Альтанка, лавы з дошак стол.
На стале пляшачка празрыста.
Бакштанка гэта, самагон.
І гаспадар лясной пасады.
На сам рэч мудры чалавек.
На пачастуй ен спробе рады.
Так тут вялося з века ў век.
Каб чалавеча прытуліўся.
Крыху вандроўнік адпачыў.
Бакштанкі выпмў, не напіўся.
А пры ахвоце, і дапіў.
І яб а смаках не спрачаўся.
Каму Бурбон ці Балантай.
З Бакштанкай хто не сутыкаўся.
Той не глядзеў за смаку край.
Яна адметны мае водар.
Такі як хлеб пякуць ў пячы.
Складаны, моцны, з горкім медам.
Але спрабуй ты напішы.
У мяне з сабой кавалак сала.
Хлеб, сыр, цыбуля, і гурок.
Налью я келіх не замала.
Як кажуць перша як нырок.
Ух і сярдзіта тая смага.
Нібы я вожыка глынуў.
Павольна тэш адыдзе прага.
Ўжо трэці келіх я кульнуў.
І усе так соладка заныла.
Як пух я стаў і памягчэў.
Такая легкасць, што за дзіва.
Яб паляцеў, каб крылы меў.
Смарыла соннай асалодай.
Прасіла цела адпачыць.
Я з ранку боўтался пяхотай.
Прылег на лаву ў снах хадзіць.
Накрыла быцам тоўстай коўдрай.
Шум леса, птушак пераклік.
Чароўнай песняю бязмоўнай.
Якую баіць Лесавік.
Ну вось і выспаўся на славу.
Гадзіна ў пущчы гэта тры.
Бадзера я пакінущ лаву.
Шчэ цэлы вечар да зары.
Я жвава, хуценька сабраўся.
Заткнуў бутэльку я шчыльней.
Бакштанкі ў роце смак застаўся.
Я ласаваўся сення ей.
